ზურაბ თოფურიძე - 20 დეკემბერი, 2010 - 19:16
მარტო გურიაში და სამეგრელოში 100ზე მეტი წითელი ყურძნის ჯიში ყოფილა ცნობილი, ივ. ჯავახიშვილის მიხედვით. დასავლეთ საქართველოს ჯიშების აღდგენა-რეაბილიტაცია ნელა მაგრამ მაინც მიმდინარეობს. დარწმუნებული ვარ ტოლს არ დაუდებენ კახურ ჯიშებს თუკი ეღირსათ ზუსტად მისაღებ მიკროკლიმატში აღდგენა/ჩამოყალიბება.
თუ მოხვდით დასავლეთში, შემოიარეთ საყვავის ტყეში. მდებარეობს ჩოხატაურის რაიონში, სუფსის ხეობის სამხრეთ კალთებზე, სოფ. ბუკისციხეს, დაბლაციხეს და საჭამიასერს შორის. ერთერთი მეტად გავრცელებული ვერსიით ეს რეგიონი, სუფსისა და ხევისწყლის ხეობები, ჩხავერის, სხილათუბნის და ჯანის სამშობლოდ არის მიჩნეული.
მალხაზ ხარბედია - 20 დეკემბერი, 2010 - 17:16
სიამოვნებით ვასრულებ თქვენს თხოვნას. უკვე გადაღებული ფოტოს დადებას რა უდგას წინ :)
Tamaz - 20 დეკემბერი, 2010 - 16:01
გმადლობ მალხაზ,
თუ შეიძლება, რომ ზემოთ ნახსენები წუნდის ორნამენტი აქაც დაიდოს? როგორც ჩანს, გაზეთის შესახებ ყველას არ სცოდნია.
ზაალი - 20 დეკემბერი, 2010 - 13:31
ამ სტატიიდან გამომდინარე კითხვა გამიჩნდა: იქიდან გამომდინარე, რომ ტემპერატურამ ჩვენს პლანეტაზე მოიმატა,ხომ არ არის დრო, კახელებმა ვენახის ხეზე გაშვებაზე დაიწყონ ფიქრი.ვენახის ზედმეტი მზისგან დაცვის მიზნით?
მალხაზ ხარბედია - 19 დეკემბერი, 2010 - 00:22
მადლობა მითითებისთვის. ლინკები გავასწორე. ინგლისური ტექსტის გადაყვანა შეგიძლიათ საიტზე convert.ge. ვწეროთ ქართულად ;)
zurab topuridze - 18 დეკემბერი, 2010 - 22:24
saitis administracias vtxov - ver chamovtvirte, madlobeli viknebi tu sheastsorebt. tu fasiania, gtxovt shematyobinot. gmadlobt.
bodishs vixdi isev latinuri shriptit tseristvis, male gamovastsoreb.
zurab topuridze - 17 დეკემბერი, 2010 - 23:03
esec gamogiqveynebiat, dzalian kargia.
ზურაბ თოფურიძე - 17 დეკემბერი, 2010 - 16:35
ბატონო მალხაზ, გმადლობთ ამ სტატიისთვის, ძალიან კარგად და გასაგებად არის დახასიათებული ძირითადი მიმართულებები. რამოდენიმე მომენტმა გამაკვირვა კიდეც, მაგალითად ყოველთვის მიმაჩნდა რომ მაღალი სიმჟავის კერძთან, ვთქვათ ფორთოხლით მომზადებულ კერძთან, გამოხატული სიმჟავის მქონე ღვინო არ უნდა დამელია, ყოველთვის საშუალო სიმჟავისას ვარჩევდი ხოლმე, ევროპულს. აგრეთვე, კახური ტიპის ღვინო თუ უხდებოდა ინდაურის საცივს არ ვიცოდი, გავსინჯავ აუცილებლად ამ ახალ წელს.
როგორც სტატიიდან ჩანს, ალბათ არც არსებობს უფრო დეტალური და ღრმა გამოკვლევა ქართულ სინამდვილეში ამ მიმართულებით. თუმცა, ”ჩემი მარანის” რუბრიკაში ჩამოთვლილი ქართული ღვინოების მოკლე აღწერებში არსებობს დეტალური რჩევები კერძებთან დაკავშირებით თითოეული ღვინისთვის. ეს როგორ ხდება? ამის სკოლა არსებობს სადმე თუ თქვენს მიერ ზემოთაღწერილი ძირითადი სქემებით სარგებლობენ? თუ უბრალოდ PR-ია? ძალიან დიდი სურვილი მაქვს უფრო დეტალური ცოდნა შევიძინო ამ მიმართულებით.
ზურაბ თოფურიძე - 17 დეკემბერი, 2010 - 12:38
ბატონო სულიკო, გამიხარდა თქვენი ”ხმის გაგონება”. სიმკაცრე ამ შემთხევვევაში ძალიან კარგი გაგებით ვიგულისხმე, სიმკაცრე მეთოდისა და არა პიროვნებისა. სიმკაცრე კარგია, და ძალიან განსხვავდება სიჯიუტისაგან, სიჯიუტე არ მიგულისხმია თქვენს აზრთან მიმართებაში. თქვენს მიერ ჩამოთვლილი პირობები ძალინა კარგია და მკაცრია, და მე კიდევ დავამატებდი რამოდენიმეს. სწორედ ეს ვიგულისხმე, მკაცრმა პირობებმა უნდა დაიცვას უკვე მიღწეული წარმატებული კულტურული მემკვიდრეობა.
Zurab Topuidze - 17 დეკემბერი, 2010 - 12:23
ნამდვილად არ მესმის და ვერც ვერასოდეს ვერ გავიგებ როგორ უნდა მივცე 10000 ევრო ბოთლ ღვინოში, თუნდაც ბორდოსი, როცა აგერ საქართველოში თუ იქ აფრიკაში პურის ფული არა აქვს ბევრს და შიმშილით კვდება. ესეც ალბათ ისეთივე უკიდურესობაა როგორც საჭმელებისა თუ სამკაულებისადმი უზომო ლტოლვა. როდესაც ღვინო გადაიზრდება ასეთი ტიპის ლტოლვის საგნად, ის კარგგავს თავის საკრალურ არსს, საიდანაც არ უნდა იყოს წარმოშობით.
