აბბა ალავერდელი მიტროპოლიტი დავითის სიტყვა, წარმოთქმული 29 თებერვალს თბილისში, საკოორდინაციო შეხვედრაზე, რომელიც UNESCO-ში “ქვევრის ღვინის დაყენების ქართული ტრადიციული მეთოდის” ნომინაციის წარდგენას ეძღვნებოდა.
ქალბატონებო და ბატონებო,
მოგესალმებით. მინდა მადლობა გადავუხადო დამსწრე საზოგადოებას - საქართველოს კულტურის სამინისტროს, კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის ეროვნულ სააგენტოს და სახელმწიფოს ყველა იმ უწყების წარმომადგენლებს, რომლებიც აქ მრავლად არიან; ამერიკის საელჩოს, USAID-ის ეკონომიკური აღმავლობის ინიციატივას, იუნესკოს საქმეთა ეროვნულ კომისიას საქართველოში და ყველა უცხოურ ორგანიზაციას, რომელთა მხარდაჭერითაც შედგა დღევანდელი სასიხარულო შეხვედრა.
საკითხი, რომელზეც ჩვენ ვმსჯელობთ - "ქვევრის ღვინის დაყენების ქართული ტრადიციული მეთოდი", - უაღრესად ეროვნულია და ამავდროულად მსოფლიო კულტურის საგანძურის კუთვნილებაა. ეს არის ჩვენი იდენტობა, საიდენტიფიკაციო კოდი წინაპრებისა ჩვენთან და ჩვენი - მომავალთან. ეს ის არამატერიალური კულტურული მემკვიდრეობაა, რომლითაც ჩვენმა ქვეყანამ კიდევ ერთი მყარი ადგილი დაიკავა მსოფლიო კულტურაში.
ჩვენთან ვენახი სამოთხის ბაღის ხეა, უფლის, ზეცის სავენახეში დარგული წმიდა ხეა. მისგან მრავალნი იღებენ სიცოცხლეს. მისი დახმარებით მიწა და ზეცა გაერთიანდა. ამიტომაც არ დავტოვეთ: მიწა-სავენახე, ვაზი, ღვინო, ქვევრი და სხვა მრავალი. უამრავი ძნელბედობა გამოვიარეთ. ერთი პეშვი ქვეყანა და ერი ვართ. ვენახმა გაგვაძლებინა და აკი ვუგალობეთ კიდეც ყველაზე ძვირფასს, ღვთისმშობელს: "შენ ხარ ვენახი, ახლად აყვავებული" სიცოცხლის რქა ძლიერებისა, მომავლის სიხარული, ცრემლი ვაზის ყვავილობისას დილის მზის სხივზე აელვარებული; ყველაფერი უბრალო ხომ ღმერთთან წილნაყარია, როგორც თიხა - კვერცხის ფორმის ქვევრი, სიცოცხლის მომცემი.
არსად მთელ მეღვინეობის მოყვარულ მსოფლიოში არ მოიძებნება 8000 წლის ბებერი, დღესაც მოქმედი ტექნოლოგიის ცოცხალი ტრადიცია. ასაკის მიუხედავად მას უკვე მრავლად ჰყავს შვილთაშვილების თაობა, რომლებიც ევროპის მრავალ ქვეყანაში ამ მეთოდით აყენებენ ღვინოს. ოღონდ ჩვენდა გასაკვირად, ღვინოს მოიხსენებენ არა მოხუცი დიდი მშობლის, "ქვევრის" სახელით, არამედ ამფორის ღვინოდ. უზუსტობები ისტორიას
სხვაც ბევრი ახსოვს. შორს რომ არ ვეძებოთ, ახლო წარსულშიც მრავალი გვხვდება. და დღევანდელი შეკრება გვაძლევს იმედს, რომ სახელმწიფო კვლავაც იშრომებს, იბრძოლებს შეცდომების გამოსასწორებლად, ისე, როგორც ეს მოხდა ამერიკის კონტინენტზე "ხვანჭკარას" ჩამოსხმის პრობლემასთან მიმართებაში.
გვაქვს იმედი, როგორც ერთი ღვინის მწერალი ქალბატონი სხარტად აღნიშნავს, ეს ამფორების ოჯახის ბენტლი - ქვევრი, უნიკალური ჭურჭელი, მოვლილი და დაფასებული იქნება: ახალი პროექტებით, სპეციალური საკანონმდებლო მუხლებით, საინვესტიციო პროგრამებით, სახელმწიფო ღვინის პოლიტიკაში მისი სათანადო როლის გათვალისწინებით, ხელშეწყობითა და სხვა მრავალით. ძალიან მნიშვნელოვანია - იმ ადამიანების საქმიანობის ხელშეწყობა და წახალისება, რომლებიც, სამწუხაროდ, მთელ საქართველოში ძალიან ცოტანი დარჩნენ - ესენი ქვევრის ხელოსნები, მექვევრეები არიან. აუცილებელია შესაბამისმა სამინისტროებმა სპეციალისტთა დახმარებით - ნიადაგმცოდნეთა, მევენახე-მეღვინეთა და მექვევრე-ხელოსანთა ცოდნის გამოყენებით შეიმუშაონ ამ მცირე, მაგრამ უნიკალური, დღევანდლამდე მოსული ტრადიციის გადარჩენისა და გამყარებისა ერთიანი მასშტაბური გეგმა.
გასული 2011 წლის სექტემბერში მნიშვნელოვანი მოვლენის მომსწრენი გავხდით. ალავერდის მონასტერში ჩატარდა "ქვევრის ღვინის I საერთაშორისო სიმპოზიუმი". სიმპოზიუმის შესახებ ბევრი კარგი ითქვა. კრიტიკული შენიშვნებიც დაიწერა. ამ სიმპოზიუმზე დადგა სადავო საკითხი, საქართველოა თუ არა მევენახეობისა და მეღვინეობის აკვანი-სამშობლო. ეს კამათი სიმპოზიუმის შემდეგაც გაგრძელდა და რაგინდ საკვირველი არ იყოს, ჩვენს მეზობელ თურქეთში მომავალი კონგრესის სლოგანი-დევიზი ასეთია: "თურქეთი - მეღვინეობის აკვანი"?! "მე ვარ ვენახი ჭეშმარიტი და თქვენ რტონი…" ჩვენი ცნობიერი და არაცნობიერი ყოფა-ცხოვრება გაჯერებულია ამ სიტყვების ძალითა და მადლით.
ბიბლიიდან ერთი ამბავი მინდა გავიხსენო:
სოლომონ ბრძენთან ორი ქალი მივიდა. ერთ ბავშვს ვერ იყოფდნენ. ერთიც და მეორეც აცხადებდა პრეტენზიას ბავშვზე, მე მოვუარე და გავზარდე და ამიტომ ბავშვი ჩემიაო, - ამბობდნენ. სოლომონ ბრძენმა ქალების სიტყვით ვერ დაადგინა სიმართლე. დაუძახა თავის მსახურ მეომარს და უთხრა: აიღე მახვილი, ორად გაჭერი ბავშვი და ერთი ნაწილი ერთ ქალს მიეცი, ხოლო მეორე ნაწილი - მეორეს. და მაშინ სიცრუის მთქმელმა თქვა: იყოს ასე, არც მე და არც - შენ. ხოლო ნამდვილი დედა ამბობდა: ვიზრუნე, გავზარდე, ცოცხალი დარჩეს და იყოს მისი შვილიო. მაშინ სოლომონ მეფემ სცნა, თუ ვინ იყო მართალი მშობელი ბავშვისა და მისცა უვნებელი თავის დედას.
ქვეყანა საქართველომ - ამ დალოცვილმა ხალხმა 8000 წელი შვილივით მოუარა და ზარდა ცოცხალი ტექნოლოგია და მსოფლიოს წარუდგინა.
ვინც მოუარა და გაზარდა, იგია მშობელი მისი.
ჩვენი პრინციპი ასეთია: ძველს არ ვივიწყებთ, ახალს ზურგს არ ვაქცევთ. ეკლესია სარწმუნო ხიდია ძველსა და ახალს შორის. ამის ნათელი მაგალითი ალავერდის მონასტრის მარანია და თავად მონასტერი. ოცდამეერთე საუკუნეში, მოდერნიზმის ბობოქარ ზღვაში, ბიბლიური კიდობნის მსგავსად, ეკლესიამ გადაარჩინა ქვევრი და თანამედროვე მსოფლიოს თიხის უნიკალური ჭურჭელი შეუნარჩუნა. უძველესი ტექნოლოგიის წყალობით მიწით ამოვსებულმა ქვევრმა მზის სინათლე იხილა და ისევ ცოცხალი ღვინით აივსო.
მოყვარული მეუღლეების ქორწინების 50 წელს, მშვიდობიან ერთად ყოფნას, ოქროს ქორწილს უწოდებენ. ამ კულტურასთან - ქვევრში ღვინის დაყენების უძველეს ტრადიციასთან ერთად - ჩვენი ქვეყანა 8000 წელი მშვიდობით მოდის. ეს ნამდვილად ოქროს გზაა. და დღევანდელი ჩვენი შეკრება სახელოვანი იქნება, თუ ამ ოქროს გზას, ტრადიციას, მისი მშობელი მსოფლიოს არ დაუკარგავს. მსოფლიო კი, გამოვთქვამთ იმედს, სოლომონ ბრძენის მსგავსად გაარჩევს, თუ ვინ არის ამ ტრადიციის ნამდვილი დედა.
ამინ. ჭეშმარიტად. იყავნ. იყავნ.
© ღვინის კლუბი/Weekend
თქვენი კომენტარი