“ქვევრის ღვინის დაყენების ქართული ტრადიციული მეთოდი”

სხვაც ბევ­რი ახ­სოვს. შორს რომ არ ვე­ძე­ბოთ, ახ­ლო წარ­სულ­შიც მრა­ვა­ლი გვხვდე­ბა. და დღე­ვან­დე­ლი შეკ­რე­ბა გვაძ­ლევს იმედს, რომ სა­ხელ­მ­წი­ფო კვლა­ვაც იშ­რო­მებს, იბ­რ­ძო­ლებს შეც­დო­მე­ბის გა­მო­სას­წო­რებ­ლად, ისე, როგორც ეს მოხ­და ამე­რი­კის კონ­ტი­ნენ­ტ­ზე "ხვან­ჭ­კა­რას" ჩა­მოს­ხ­მის პრობ­ლემას­თან მი­მარ­თე­ბა­ში.

გვაქვს იმე­დი, რო­გორც ერ­თი ღვი­ნის მწე­რა­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი სხარ­ტად აღ­ნიშ­ნავს, ეს ამ­ფო­რე­ბის ოჯა­ხის ბენ­ტ­ლი - ქვევ­რი, უნი­კა­ლუ­რი ჭურ­ჭე­ლი, მოვ­ლი­ლი და და­ფა­სე­ბუ­ლი იქ­ნე­ბა: ახა­ლი პრო­ექ­ტე­ბით, სპე­ცი­ა­ლუ­რი სა­კა­ნონ­მ­დებ­ლო მუხ­ლე­ბით, სა­ინ­ვეს­ტი­ციო პროგ­რა­მე­ბით, სა­ხელ­მ­წი­ფო ღვი­ნის პო­ლი­ტი­კა­ში მი­სი სა­თა­ნა­დო რო­ლის გათ­ვა­ლის­წი­ნე­ბით, ხელ­შეწყო­ბი­თა და სხვა მრა­ვა­ლით. ძა­ლი­ან მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნია - იმ ადა­მი­ა­ნე­ბის საქ­მი­ა­ნო­ბის ხელ­შეწყო­ბა და წა­ხა­ლი­სე­ბა, რომ­ლე­ბიც, სამ­წუ­ხა­როდ, მთელ სა­ქარ­თ­ვე­ლო­ში ძა­ლი­ან ცო­ტა­ნი დარ­ჩ­ნენ - ესე­ნი ქვევ­რის ხე­ლოს­ნე­ბი, მექ­ვევ­რე­ე­ბი არი­ან. აუცი­ლე­ბე­ლია შე­სა­ბა­მის­მა სა­მი­ნის­ტ­რო­ებ­მა სპე­ცი­ა­ლის­ტ­თა დახ­მა­რე­ბით - ნი­ა­დაგ­მ­ცოდ­ნე­თა, მე­ვე­ნა­ხე-მეღ­ვი­ნე­თა და მექ­ვევ­რე-ხე­ლო­სან­თა ცოდ­ნის გა­მო­ყე­ნე­ბით შე­ი­მუ­შა­ონ ამ მცი­რე, მაგ­რამ უნი­კა­ლუ­რი, დღე­ვან­დ­ლამ­დე მო­სუ­ლი ტრა­დი­ცი­ის გა­დარ­ჩე­ნი­სა და გამ­ყა­რე­ბი­სა ერ­თი­ა­ნი მას­შ­ტა­ბუ­რი გეგ­მა.

გა­სუ­ლი 2011 წლის სექ­ტემ­ბერ­ში მნიშ­ვ­ნე­ლო­ვა­ნი მოვ­ლე­ნის მომ­ს­წ­რე­ნი გავ­ხ­დით. ალა­ვერ­დის მო­ნას­ტერ­ში ჩა­ტარ­და "ქვევ­რის ღვი­ნის I სა­ერ­თა­შო­რი­სო სიმ­პო­ზი­უ­მი". სიმ­პო­ზი­უ­მის შე­სა­ხებ ბევ­რი კარ­გი ით­ქ­ვა. კრი­ტი­კუ­ლი შე­ნიშ­ვ­ნე­ბიც და­ი­წე­რა. ამ სიმ­პო­ზი­უმ­ზე დად­გა სა­და­ვო სა­კითხი, სა­ქარ­თ­ვე­ლოა თუ არა მე­ვე­ნა­ხე­ო­ბი­სა და მეღ­ვი­ნე­ო­ბის აკ­ვა­ნი-სამ­შობ­ლო. ეს კა­მა­თი სიმ­პო­ზი­უ­მის შემ­დე­გაც გაგ­რ­ძელ­და და რა­გინდ საკ­ვირ­ვე­ლი არ იყოს, ჩვენს მე­ზო­ბელ თურ­ქეთ­ში მო­მა­ვა­ლი კონ­გ­რე­სის სლო­გა­ნი-დე­ვი­ზი ასე­თია: "თურ­ქე­თი - მეღ­ვი­ნე­ო­ბის აკ­ვა­ნი"?! "მე ვარ ვე­ნა­ხი ჭეშ­მა­რი­ტი და თქვენ რტო­ნი…" ჩვე­ნი ცნო­ბი­ე­რი და არაც­ნო­ბი­ე­რი ყო­ფა-ცხოვ­რე­ბა გა­ჯე­რე­ბუ­ლია ამ სიტყ­ვე­ბის ძა­ლი­თა და მად­ლით.

ბიბ­ლი­ი­დან ერ­თი ამ­ბა­ვი მინ­და გა­ვიხ­სე­ნო:

სო­ლო­მონ ბრძენ­თან ორი ქა­ლი მი­ვი­და. ერთ ბავშვს ვერ იყოფ­დ­ნენ. ერ­თიც და მე­ო­რეც აცხა­დებ­და პრე­ტენ­ზი­ას ბავ­შ­ვ­ზე, მე მო­ვუ­ა­რე და გავ­ზარ­დე და ამი­ტომ ბავ­შ­ვი ჩე­მიაო, - ამ­ბობ­დ­ნენ. სო­ლო­მონ ბრძენ­მა ქა­ლე­ბის სიტყ­ვით ვერ და­ად­გი­ნა სი­მარ­თ­ლე. და­უ­ძა­ხა თა­ვის მსა­ხურ მე­ო­მარს და უთხ­რა: აიღე მახ­ვი­ლი, ორად გა­ჭე­რი ბავ­შ­ვი და ერ­თი ნა­წი­ლი ერთ ქალს მი­ე­ცი, ხო­ლო მე­ო­რე ნა­წი­ლი - მე­ო­რეს. და მა­შინ სიც­რუ­ის მთქმელ­მა თქვა: იყოს ასე, არც მე და არც - შენ. ხო­ლო ნამ­დ­ვი­ლი დე­და ამ­ბობ­და: ვიზ­რუ­ნე, გავ­ზარ­დე, ცოცხა­ლი დარ­ჩეს და იყოს მი­სი შვი­ლიო. მა­შინ სო­ლო­მონ მე­ფემ სცნა, თუ ვინ იყო მარ­თა­ლი მშო­ბე­ლი ბავ­შ­ვი­სა და მის­ცა უვ­ნე­ბე­ლი თა­ვის დე­დას.

ქვე­ყა­ნა სა­ქარ­თ­ვე­ლომ - ამ და­ლოც­ვილ­მა ხალ­ხ­მა 8000 წე­ლი შვი­ლი­ვით მო­უ­ა­რა და ზარ­და ცოცხა­ლი ტექ­ნო­ლო­გია და მსოფ­ლი­ოს წა­რუდ­გი­ნა.

ვინც მო­უ­ა­რა და გა­ზარ­და, იგია მშო­ბე­ლი მი­სი.

ჩვე­ნი პრინ­ცი­პი ასე­თია: ძველს არ ვი­ვიწყებთ, ახალს ზურგს არ ვაქ­ცევთ. ეკ­ლე­სია სარ­წ­მუ­ნო ხი­დია ძველ­სა და ახალს შო­რის. ამის ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თი ალა­ვერ­დის მო­ნას­ტ­რის მა­რა­ნია და თა­ვად მო­ნას­ტე­რი. ოც­და­მე­ერ­თე სა­უ­კუ­ნე­ში, მო­დერ­ნიზ­მის ბო­ბო­ქარ ზღვა­ში, ბიბ­ლი­უ­რი კი­დობ­ნის მსგავ­სად, ეკ­ლე­სი­ამ გა­და­არ­ჩი­ნა ქვევ­რი და თა­ნა­მედ­რო­ვე მსოფ­ლი­ოს თი­ხის უნი­კა­ლუ­რი ჭურ­ჭე­ლი შე­უ­ნარ­ჩუ­ნა. უძ­ვე­ლე­სი ტექ­ნო­ლო­გი­ის წყა­ლო­ბით მი­წით ამოვ­სე­ბულ­მა ქვევ­რ­მა მზის სი­ნათ­ლე იხი­ლა და ისევ ცოცხა­ლი ღვი­ნით აივ­სო.

მოყ­ვა­რუ­ლი მე­უღ­ლე­ე­ბის ქორ­წი­ნე­ბის 50 წელს, მშვი­დო­ბი­ან ერ­თად ყოფ­ნას, ოქ­როს ქორ­წილს უწო­დე­ბენ. ამ კულ­ტუ­რას­თან - ქვევ­რ­ში ღვი­ნის და­ყე­ნე­ბის უძ­ვე­ლეს ტრა­დი­ცი­ას­თან ერ­თად - ჩვე­ნი ქვე­ყა­ნა 8000 წე­ლი მშვი­დო­ბით მო­დის. ეს ნამ­დ­ვი­ლად ოქ­როს გზაა. და დღე­ვან­დე­ლი ჩვე­ნი შეკ­რე­ბა სა­ხე­ლო­ვა­ნი იქ­ნე­ბა, თუ ამ ოქ­როს გზას, ტრა­დი­ცი­ას, მი­სი მშო­ბე­ლი მსოფ­ლი­ოს არ და­უ­კარ­გავს. მსოფ­ლიო კი, გა­მოვ­თ­ქ­ვამთ იმედს, სო­ლო­მონ ბრძე­ნის მსგავ­სად გა­არ­ჩევს, თუ ვინ არის ამ ტრა­დი­ცი­ის ნამ­დ­ვი­ლი დე­და.

ამინ. ჭეშ­მა­რი­ტად. იყავნ. იყავნ.

© ღვინის კლუბი/Weekend