ნანა აკობიძე - მავნე

მარანი დავწვი.

ვენახში, რომელიც იჯარით გვქონდა აღებული. უფრო სწორად - სანახევროდ.

ასეთი ფორმა იყო: ჩვენ ვუვლიდით და მოსავალს პატრონთან ერთად ვიყოფდით.

ვენახს ერქვა ჯაბელი და შუაში ღელე ჩამოუდიოდა - ჯაბეღელე, ცხენისწყლის პატარა შენაკადი. ვენახის თავში იდგა მარანი: ტოლით დახურული, გლეხკაცის გაურანდავი ხელით ნაშენი. ბზარაღებული ჭური, საწნახელი და ხაპიე კვახისგან გამოთლილი ორშიმოები მიუთითებდა მარნობაზე. სხვა მხრივ ფიცრული ქოხი უფრო ეთქმოდა - მოსავალს რომ დააბინავებდი და წვიმის დროს თავს შეაფარებდი, ღამესაც მშვენივრად გაათევდი კაცი.

7-ის ვიყავი და ახალგაზრდა და ლამაზმა დედაჩემმა წამიყვანა ვენახში. დამტოვა მარანში - გამოზამთრებულ ხაპიე კვახებთან, აქ ითამაშეო.  თვითონ კი ძეძვების კაფვას შეუდგა - ბლომად იყო მოდებული ვენახის ღობეზე.

მოაგროვებდა ძეძვს და წაუკიდებდა ცეცხლს  - პატარ-პატარა კოცონები ენთო ღელის გაყოლებაზე.

ჩამოვამწკრივე ხაპიები - ჩემი შვილები, დავარქვი ყველას სახელები, სათითაოდ დავბანე ხელ-პირი ღელეში და მოუვიდათ ძილის დრო - დავაძინე.

„შვილების“ ძილში მოვაგროვე მარნის წინ ჩამოკონწიალებული კვახის გამხმარი ბარდები, ხის ტოტები, ჩავირბინე ღელესთან მობრიალე ერთ-ერთ კოცონთან და გამოვაძრე ანთებული წკირი - სულის ბერვით მივიტანე მარნამდე და ავანთე. უცებ მოეკიდა ცეცხლი -  კვახის ბარდს აჰყვა სახურავზე, ტოლს მოედო და სანამ ჩემს კივილზე დედაჩემმა მოიხედა, ცას წვდებოდა ალი.

გამოიქცა ხალხი ახლომახლო ვენახებიდან - ზოგი ვედრით, ზოგი პეშვით იღებდა წყალს  ღელედან და ასხამდა აალებულ მარანს. „რა დამავიწყებს, რაც მე მაშინ წყალი ვზიდე“,  - ამასწინათ გაიხსენა მეზობელმა. „გახსოვს, შენ რომ კიოდი, კვახები იწვისო“.

„ჩემი კვახები“ - მეთქი - ვკიოდი და ცეცხლში ვცდილობდი შევარდნას - დედაჩემი მიჭერდა და „კვახებს მოგცემ ახლა, შე სასიკვდილეო“ - მჩქმეტდა მკლავზე.

იმარჯვეს მეზობლებმა და ჩააქრეს ცეცხლი - ჩააქრეს რა: ჩაიწვა მარანი და ჩაქრა თავისით.  იმარჯვეს, რომ ვენახზე და ტყეზე არ გადავიდა.   

- მოკლავს მამამისი! -  პირველი ეს გავიგონე ხანძრის მერე.

ჯერ ერთმა მეზობელმა თქვა, მერე მეორემ, მესამემ - ექოსავით მესმოდა ყურებში:

- მოკლავს მამამისი!

სამსახურში იყო მამაჩემი - საღამოს დაბრუნდა სახლში.

ეზოში მეზობლები იყვნენ თავშეყრილი: „მოკლავს მამამისი“ - აქაც გაიმეორეს, ბევრჯერ და სავარაუდოდ, იმიტომ შეგროვდნენ: რომ არ მოვეკალი მამაჩემს და გამოვეგლიჯე ხელიდან.  

7-ის რომ ხარ და ყველა მხრიდან „მოკლავს მამამისი“ გესმის შენი მისამართით,  ვერაა მთლად კარგი ამბავი: კი ფიქრობ, რომ სხვა დროსაც დაგიშავებია რამე, მაგრამ მოუკლიხარ კი არა, არც უყვირია და რაღა ახლა მოგკლავს, მაგრამ იქვე გახსენდება, რომ სხვა დროს მარანიც არ დაგიწვავს - თანაც სხვისი!

არაფერია იმაზე უფრო შემზარავი 7 წლის ბავშვისთვის, ვიდრე დასჯის მოლოდინი. არა შიში, არამედ რაღაც უფრო სხვა.

დაბრუნდა მამაჩემი -  შეიშმუშნა ეზოში მოგროვილი სოფელი. „მოკლავს, მოკლავს!“ - ისევ გადაირბინა ექომ.

- მოდი აქ, შე მავნე!  - დამიძახა მკაცრი ხმით და მივედი, ავეტუზე: წამავლო მკლავში,   დაიხარა და გადაყვლეფილ მუხლებზე მიყურებს - ჩამომისვა ხელი ჯერ ერთ მუხლზე, მერე მეორეზე.  ნიკაპზე მომკიდა ხელი - მატრიალებინებს თავს აქეთ-იქით, მათვალიერებს. 

- ხომ არაფერი დაიწვი? - მეკითხება ჩუმად, ალერსიანად და ყურებზე მკიდებს ხელს - ვითომ მიწევს.  

- კვახები დამეწვაააა!!! - ავღრიალდი.  

- ვერ მოგსვლია კაი ამბავი, - მეუბნება. მე ტირილს ვუმატებ - ამომივარდა გული.

- კარგი ახლა, იორამა, ეყოფა, ცოდოა ბავშვი - გვიახლოვდება მეზობელი, დარწმუნებული, რომ აღარ მაქვს ყურები - ამახია მამაჩემმა. 

წლების შემდეგ, როცა რაიმე ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში - ან განსაკუთრებით ცუდი, ან განსაკუთრებით კარგი, „მოდი აქ, შე მავნე“ - დამიძახებდა მამაჩემი, მომკიდებდა ყურებზე ხელს, როგორც მაშინ: ვითომ მიწევდა და „ვერ მოგსვლია კაი ამბავი!“ - მეტყოდა.

გავიცინებდით ორივე და მუხლები მიამდებოდა - ამ ცუდის თუ კარგის მისაღწევად გადატყაული მუხლები. 

რაც მამაჩემი აღარაა, არაფერი ხდება, არც განსაკუთრებით კარგი და არც - განსაკუთრებით ცუდი.

მხოლოდ სიზმრებში ვხედავ, როგორ იწვის მამაჩემის მარანი, ოღონდ ის კი არა - სხვისი და სანახევრო - ჩვენი, მისი მარანი. „ვერ მოგსვლია კაი ამბავი“ - ვეუბნები და მუხლების ტკივილი მაღვიძებს.  

© საქართველოს ღვინის კლუბი, ღვინის ეროვნული სააგენტო, ღვინის საინფორმაციო ცენტრი