ღვინის დაავადებები – ყურძნიდან მოპოვებული ნაკლულოვანებანი

ახლა ვეცდებით გავარჩიოთ სხვა-და-სხვა გვარი ღვინოების ნაკლულოვანებანი, რომლებიც ღვინისგან არიან მოპოვებულნი სხვა-და-სხვა გარემოებაში: ან ყურძნობის დროსვე ან დადუღების შემდეგ. ამ ორივე შემთხვევაში ეს ნაკლულოვანებანი ან სრულებით არ შეეხებიან ღვინის ნორმალურ ქიმიურ შედგენილებას და ან თუ შეეხებიან, მაშინ გამოწვეულნი არიან რაღაცა გარეგანი მიზეზისაგან: ა) პირველ შემთხვევაში თვითონ ღვინო სრულიად ნორმალურია, კარგად არის შეზავებული, მაგრამ, სამწუხაროდ, რაღაც სხვა უცხო რამე მიჰმატებია, რომელიც მას აზიანებს: ან სუნს უცვლის, ან გემოს და ან ფერს; ერთი სიტყვით, ღვინოს შეუძენია ერთი რაღაცა იმისთანა რამე, რომელიც მის ნორმალურ შედგენილებას სრულებით არ შეეხება. ამ შემთხვევაში ეს უცხო რამე ნივთიერება ან a) ყურძენშივე იყო და დაყენების დროს ღვინოსაც გადაეცა და ან b) ღვინომ დადუღების შემდეგ შეიძინა ან შესანახავი ჭურჭლიდან და ან ცუდი მოვლით. - ბ) მეორე შემთხვევაში კი ეს ნაკლულოვანება წარმომდგარია ღვინის რომელიმე შემადგენარი სხეულის წახდენით, გაფუჭებით და გადაგვარებით. ამ შემთხვევაში ღვინო წინად კარგად იყო შედგენილი, იქნება შესანიშნავიც იყო თავისი თვისებით და ღირსებით, მაგრამ უთვალ-ყურობის და ცუდი გარემოების გამო დასნეულებულა და ამ სნეულებას ან იმის ალკოგოლი გადუგვარებია სხვა-და-სხვა რიგად და ან მისი ექსტრაქტის რომელიმე შემადგენელი სხეული: ან სიმჟავენი და საფერავი, ან ღვინის მარილი, ან აზოტური ნივთიერებანი და ან გლიცერინი.

ღვინის ყოველგვარ ნაკლულოვანებას და სენს ახლა ცალ-ცალკე მოკლედ გავარჩევთ და ამასთან ვუჩვენებთ, როგორც ნაკლულოვანების და სენის მიზეზს, ისე იმ საშუალებასაც, რომელიც რომელიმე ნაკლულოვანებას ანუ სენსა რგებს:

 

როგორც წინადაც ვთქვით, ამ ნაკლულოვანებათა შორის არიან იმისთანანი, რომლებიც ღვინოში ყურძენს შეუტანია და იმისთანანიც, რომლებიც ღვინის დაყენების დროს არიან მოპოვებულნი:

 

1) მიწის გემო. ღვინოს ხშირად რაღაცა ძნელი გასარჩევი გემო ეძლევა, რომელიც მიწის გემოს მოგვაგონებს; ამისათვის ამ ნაკლულოვანებას დაარქვეს მიწის გემო და ამბობენ, რომ ვაზი მიწის ნიადაგიდან იღებს ამ გემოს, ყურძენს გადასცემს და ყურძენიც ღვინოსა, თუმცა ზოგიერთნი, როგორც მაგ. გამოჩენილი გიუო, ღვინის ამგვარი ნაკლულოვანების მიზეზად მიწის ნიადაგს კი არა სთვლიან, არამედ ღვინოში თხლის წახდენას; ამ სწავლულის აზრით, თუ ღვინოს მიწის გემო აქვს, მაშინ ეს ღვინო უეჭველად ძველს და ცუდად გარეცხილ ჭურჭელში უნდა იყოს შენახული. სხვანი კი, უმეტესობა, როგორც ვთქვით, ამ ნაკლულოვანების მიზეზად სთვლიან მიწის ნიადაგს და განსაკუთრებით, თუ ვაზი გაშენებულია ან თიხის ნიადაგზე და ან იმისთანა ადგილზე, რომელიც ბევრს ორგანიულ ნივთიერებას შეიცავს, როგორც ახლად გაკაფული ტყის ნიადაგი და ან ძველად ნაჭაობარი მიწა. ამბობენ, რომ როგორც თიხა, ისე დამპალი მიწა ვაზს აძლევენ რაღაცა იმისთანა ნივთიერებას, რომელიც ყურძენშიაც გადადის და აქედან ღვინოში. ამ ნაკლულოვანების მიზეზი რომ წამხდარი ჭურჭელი არ არის, ეს იქიდან სჩანს, რომ მიწის გემო ხშირად იმისთანა ღვინოსაც აქვს, რომელიც ახალ, ჯერ უხმარებელ ჭურჭელში იყო შენახული. ჩვენ აქ ვერ შევეხებით იმის ვრცლად გამოკლვევას, თუ რომელი მხარე უფრო მართალია ამ შემთხვევაში; მხოლოდ იმას კი ვიტყვით, რომ უმეტესობა მაინც ამ ნაკლის მიზეზად მიწის ნიადაგსა სთვლის, და მართლაც იმ ნიადაგს, რომელზედაც ვაზია გაშენებული, დიაღაც შეუძლიან მიწის გემო მისცეს იმ ვაზის ყურძნიდან დაყენებულ ღვინოს.

რადგანაც ის ნივთიერება, რომელსაც მიწის გემოს ეძახიან, უფრო მოგროვილია ყურძნის კლერტში და ჩენჩოში, ამისათვის ამ ნაკლულოვანების ასაცილებლად საჭიროა ღვინო დიდ ხანს არ დარჩეს ჭაჭაზე და თხლეზე; ღვინო ხშირად და მალ-მალ უნდა გადაიღონ კარგად გასუფთავებულ ჭურჭელში და ამასთან წებოთიც დაწმინდონ. ყოველი გადმოღება და დაწმენდა შესამჩნევად ამცირებს ამ ნაკლულოვანებას, მაგრამ ამასაც ნუ დავივიწყებთ, რომ ხშირად დაწმენდასაც თავისი ნაკლულოვანება აქვს - ღვინოს ფერი ეკარგება და ექსტრაქტი უმცირდება. ამიტომაც, თუ ღვინოს მიწის გემო გაძლიერებული აქვს და ღვინო გაფუჭებულია, მაშინ უნდა მიჰმართონ ერთგვარ საშუალებას, რომელიც ხშირად უებარია და კარგად შველის - ზეითუნის ზეთის ხმარებას. ღვინის პირველი გადაღების შემდეგ თითო ბოჩკას (220 ლიტრი) ნახევარ ლიტრ ზეითუნის ზეთს უმატებენ და კარგად შეანჯღრევენ, შესთქვეფავენ, რომ ზეთი ღვინოს ყოველგან მოხვდეს, ყოველ მის ნაწილს. ამის შემდეგ ღვინოს რამდენიმე დღით დაასვენებენ და როცა მთელი ზეთი ღვინის პირზე მოექცევა, ფრთხილად მოხდიან. ამას ასე ახერხებენ: ან ბოჩკას ღვინით შეავსებენ - ჭურჭლის გავსების დროს ზეთი ბოჩკიდან ამოვა და ღვინოს გაშორდება, და ან ღვინოს ფრთხილად გადაიღებენ სხვა ჭურჭელში ისე, რომ ზეთი არ გაჰყვეს. როგორც ამბობენ, ზეთის ხმარებას ის მნიშვნელობა აქვს, რომ ის ადვილად ხსნის თავისს ტანში იმ ნივთიერებას, რომელიც მიწის გემოს შეადგენს და ამგვარად ღვინოს ამოაცლის და მოაშორებს. ზეთის მოხდის შემდეგ ღვინო წებოთი უნდა დაიწმინდოს.

2) სიმწარე და კლერტის გემო. ღვინის სიმწარე ორი მიზეზისაგან წარმოსდგება - ერთი ავადმყოფობა არის და მეორე კი მხოლოდ ნაკლულოვანება; ახლა ჩვენ ამ უკანასკნელზე მოვილაპარაკებთ. ღვინოს თუ სიმწარე ადრე გამოუჩნდა, მაშინ ეს იმის შედეგი იქნება, რომ ღვინო დიდ ხანს იყო ჭაჭაზე გაშვებული. ჭაჭიდან და განსაკუთრებით კლერტიდან ღვინომ ამოიღო ერთგვარი მწარე ნივთიერება, რომელმაც თავისი გემო ღვინოსაც გადასცა და დაამწარა. Mმაშასადამე, ყოველ შემთხვევაში მიუცილებლად საჭიროა, დუღილის დროს ღვინო დიდ ხანს არ დარჩეს ჭაჭაზე - მაშინ ღვინო არ დამწარდება და თუ ღვინო უკვე დამწარებულია, მაშინ ამას ისეთივე წამლობა რგებს როგორც მიწაგემოვან ღვინოს. ამისათვის აქ ამაზე მეტს არას ვიტყვით.

3) გატეხილი ღვინო (vin casséc).მას შემდეგ, რაც ვაზს სხვა-და-სხვაგვარი ავადმყოფობა გამოუჩნდა, განსაკუთრებით ფილოქსერა, ნაცარი და ან მილდიუ, ხშირად ყურძენი კარგად ვერა მწიფდება და ხშირადვე ამგვარი ყურძნიდან დაყენებულ ღვინოს ერთგვარი ნაკლულოვანება უჩნდება, რომელიც ძველ დროში ცნობილი არ იყო. ღვინო ჯერ სრულებით საღია, კარგი შეხედულება და გემო აქვს, გამჭვირვალია, ერთი სიტყვით, არაფერი არა აქვს წამხდარი; კარგად იწმინდება და მანამ ჭურჭელშია მშვენიერი ფერი აქვს (ეს ნაკლი წითელ ღვინოს უჩნდება). გადაღების შემდეგ ამ ღვინოს ფერი უფუჭდება, იმღვრევა და თვითონ ღვინოს მრავალი ღირსება აკლდება. ეს არის გამოწვეული ჰაერის ზემოქმედებით, რომლის ჟანგ-მბადიც ჟანგავს რაღაცა ჯერ გამოუკვლევ ღვინოში მყოფ ორგანიულ ნივთიერებას; ეს ნივთიერება გადუღებელ ღვინოში უჰაეროდ სრულებით უფერულია, მაგრამ რაკი ჰაერი მოხვდება, მაშინვე მუქად ან შავად იფერება და ღვინოსაც ამგვარადვე შეჰფერავს. როგორც ვთქვით, ეს ნაკლულოვანება ხშირად იმისთანა ღვინოს უჩნდება, რომელიც მოუმწიფარი ყურძნიდან არის დაყენებული, იმისთანა ყურძნიდან, რომელიც ნაავადმყოფარია და ცოტა შაქარი აქვს. უეჭველად ამგვარ ღვინოში უნდა იყოს დარჩენილი პეკტინოვანი ნივთიერებანი, რომლებიც ძლიერ დაუდეგარნი არიან და ადვილად იცლვებიან ჟანგ-მბადის ზედ-მოქმედებით. ამისათვის, თუ ყურძენი ნაავამდყოფარია და შაქარი ცოტა აქვს, მაშინ დასადუღებელ ტკბილს უეჭველად საკმაო შაქარი უნდა მიემატოს. ამგვარად დაშაქრული ტკბილიდან დაყენებული ღვინო აღარ ფუჭდება ჰაერის ზედმოქმედებით. მაგრამ თუ დადუღების წინად ეს საშუალება არ არის ნახმარი და ღვინო დაზიანებულია, ესე იგი გატეხილია, მაშინ იმის გასწორება ადვილი არ არის.

ამგვარი ღვინის გასასწორებლად ბევრნი ურჩევენ ტანინის და ღვინის სიმჟავის მიმატებას და ამის შემდეგ წებოთი დაწმენდას. ამ საშუალებით ღვინო ხშირად კეთდება, სიმღვრივე ეცლება, თავისს ფერს ისევ მოიპოვებს და გამჭვირვალეც გახდება, თუმცა კი შესაძლებელია ხანში შესვლით ისევ აიმღვრეს გადაღების დროს.

4) თეთრი ღვინის ფერის შემუქება (vin blan roussi). ზოგიერთი თეთრი ყურძენი, ხანდისხან კარგი ჯიშისაც, იმისთანა ღვინოს იძლევა, რომელზედაც ჰაერი ძალიან მოქმედობს, განსაკუთრებით გადაღების დროს; იმ ღვინის თეთრი ფერი მუქდება, წაბლის ან მიხაკის ფერს იჭერს, ფერის გამოცვლასთან გემოც ეცვლება. ღვინის ასეთი ნაკლულოვანების მიზეზი თვითონ ყურძენშია, რომელიც შეიცავს ერთგვარ ორგანიულ ნივთიერებს, როელსაც ჯერედ არავითარი ფერი არა აქვს, მაგრამ თუ ჟანგ-მბადმა იმოქმედა, ის ნივთიერება მაშინვე დაჟანგდება; ეს ჟანგი მუქად შეღებილია, ღვინოშივე რჩება და ღვინოსაც ღებავს. ამას გარდა ესევე ნივთიერება ჟანგ-მბადის ზედმოქმედებით ზოგიერთ ღვინის შემადგენელ ნივთიერებას უერთდება და აქედანაც ახალი ნივთიერება ჩნდება. ამ ორგვარი ზედმოქმედებისაგან წარმოსდგება როგორც ფერის შეცვლა, ისე გემოს წახდენაც. ხანში შესვლის დროს ამ ღვინოს თანდათან ეცლება მჟავე მარილი (კრემორტარტარი) და ამის გამო მისი საზოგადო სიმჟავე მცირდება. ზოგიერთ შემთხვევაში ესეთი სიმჟავის შემცირება გამოიწვევს ფერის შემუქებას; სხვა-და-სხვა გვარი ტუტე: კალიქვა, ნატრი, კირი და სხვანი ძალიან ხელს უწყობენ ღვინის დაჟანგვას და ფერის და გემოს შეცვლასაც.

საბედნიეროდ, ეს ნივთიერება, რომელზედაც ასე ძლიერ მოქმედობს ჟანგ-მბადი, ძალიან მცირე რაოდენობისა არის ყურძენში ანუ ყურძნის წვენში და ამასთან ადვილი გამოსაცლელიც არის; ეს ნივთიერება ადვილად უერთდება ჟელატინს და ალბუმინს და ამ ორივე დამწმენდავ ნივთიერებასთან შეერთებული ღვინოში აღარ იხსნება, ამისათვის ღვინოს გამოეცლება და მუქ ლექად თხლეს მიემატება.

თუ წინადვე ცნობილია ყურძნის ასეთი თვისება, ესე იგი რომ დაუდეგარ ღვინოს იძლევა, მაშინ შესაფერი სიფრთხილ უნდა იხმარონ და მაშინ ღვინო კარგად შეინახება: უნდა ეცადნენ, რომ ღვინოზე ჰაერმა არ იმოქმედოს და არც რამე ტუტემ; ამასთან დაყენებულ ღვინოს ცოტაოდენ სიმჟავესაც მიუმატებენ. ამას გარდა ყოველგვარი დამწმენდავი წებოთი დაწმენდაც (ჟელატინი, ალბუმინი, თევზის წებო და სხვ.) ძალიან არგებს, ღვინოს სრულებით გაანთავისუფლებს იმ ნივთიერებისაგან, რომელიც ასე ადვილად იცვლება და ღვინოსაც ფერსა და გემოს უცვლის. თუ ღვინო უკვე გამუქებულია, მაშინაც შეიძლება იმის გასწორება იმავეგვარი წამლობით, ესე იგი დაწმენდით; ღვინოს გამოეცლება ის შეღებილი ნივთიერება და თავისი წინანდელი ფერი და გემო მოუბრუნდება, ერთი სიტყვით, ღვინო გამოსაღდება და გამოკეთდება.

5)თეთრი ღვინის გაყვითლება. თეთრი ღვინის სიყვითლე ყოველთვის ნაკლულოვანება არ არის; ზოგიერთი თეთრი ღვინო ხანში შესვლით ყვითლდება, მაგრამ ამით არც თავის გემოს და არც თავისს სიმჭვირვალეს არა ჰკარგავს; ასე დაძველებით გაყვითლებული ღვინო ხშირად შესახედავად უფრო სასიამოვნო არის და ბევრნი ღირსებადაც სთვლიან ამ სიყვითლეს. მაგრამ თუ ახალი ღვინო გაყვითლდა თხლეზევე, მაშინ ეს ნაკლულოვანებას შეადგენს, ამ ღვინის წახდენის ნიშანი იქნება. ხშირად ამისთანა ღვინოს დასაწყისში არავითარი ნაკლულოვანება არ ეტყობა და დუღილის შემდეგ სრულიად გამჭვირვალია, მაგრამ ცოტაოდენ ხანში შესვლით, ხანდისხან რამდენიმე თვის განმავლობაში, ეს ღვინო სრულიად იმღვრევა და ყვითლდება. ეს ნაკლულოვანება დამოკიდებულია ღვინის სუსტ აგებულებაზე. გამოკვლევამ გვაჩვენა, რომ მხოლოდ იმისთანა ღვინო ყვითლდება, რომელსაც ცოტა ალკოგოლი აქვს, ცოტა სიმჟავე და საზოგადოდ ცოტა ექსტრაქტი და ამის წინააღმდეგ დიდძალ ვაშლის სიმჟავეს შეიცავს. მაშასადამე, აქაც ამ ნაკლულოვანების მიზეზი ყურძნის მოუმწიფრობა არის. ეს ნაკლულოვანება ღვინოს უჩნდება შეხნიერების დროს კი არა, არამედ ძალიან ადრე, პირველი გადმოღების უმალვე, თუ რასაკვირველია გადაღებული ღვინო დიდ ხანს იყო ჰაერის ზედმოქმედებას ქვეშ. ხშირად, როგორც ვთქვით, მარტო ფერით არა თავდება ღვინის წახდენა, იმას ამასთან გემოც უფუჭდება, ამისათვის მიუცილებლად საჭიროა ამ ნაირ ღვინოს დიდი თვალ-ყური ეგდოს და ნაკლულოვანება გამოაჩნდება თუ არა, მაშინვე რამე საშუალებით გასწორდეს ის. ამგვარი ღვინისთვის უებარია ტანინის მიმატება (თითო გეკტოლიტრზე 25 გრამი) და ამას შემდეგ წებოთი დაწმენდა. ამ საშუალებით ღვინო გასაღდება, ფერი და გემო მოუბრუნდება და ადვილი შესანახი იქნება. დაწმენდილ ღვინოს გადაიღებენ სუფთა ჭურჭელში, მაგრამ იმ პირობით კი, რომ ბევრი ჰაერი არ მოხვდეს.

თუ ყურძენი კარგად არის დამწიფებული და იმისი ტკბილი კარგად დადუღებული და დაყენებული, მაშინ აქედან დამდგარ ღვინოს წახდენის შიში არ უნდა ჰქონდეს.

6) თეთრი ღვინის გაშავება.ხშირად მოხდება, რომ კარგი თვისების თეთრი ღვინო, რამდენიმე წუთით ჰაერში გამოდგმით, გაშავდება. ზოგის აზრით, ამის მიზეზი ცუდ გარემოებაში მოკრეფილი ყურძენი არის; როცა ყურძენი ტალახით გათხუპნულია და ან მარცვლები დამპალი აქვს, მაშინ ამისთანა ყურძნიდან დაყენებული თეთრი ღვინო ადვილად შავდება. ზოგიერთი შემთხვევისათვის შეიძლება ეს სრულებით მართალი იყოს, მაგრამ ხშირად ამნაირადვე შავდება ზოგიერთი იმისთანა ღვინოც, რომელიც კარგი და საღი ყურძნიდან არის დაყენებული და დადუღების შემდეგ კარგადაც არის მოვლილი. მაშასადამე, ამის მიზეზი რაღაცა ჯერედ გამოუკვლეველი ნივთიერება უნდა იყოს; შესაძლებელია, რომ აქაც იგივე პეკტინოვანი ნივთიერებანი იყვნენ, რომლებიც გატეხილ ღვინოში არიან.

ცოტაოდენი ალკოგოლის მიმატება რგებს ამისთანა ღვინოს, ფერი აღარ უშავდება; აგრედვე გოგირდით ბოლებაც მარგებელია; წებოთი დაწმენდა და შემდეგ გათბობაც კარგია. თუ ღვინოს ტანინი აკლია, მაშინ უეჭველად უნდა მიემატოს 6-8 გრამი თითო გეკტოლიტრზე და თევზის წებოთი დაიწმინდოს; თევზის წებოს ცოტაოდენი ღვინის სიმჟავე უნდა ჰქონდე მიმატებული.

7) ღვინის აყროლება. ზოგიერთი ღვინო თუმცა თავისი შედგენილებით ძალიან კარგია, მაგრამ რაღაცა ისეთი მყრალი სუნი აქვს, რომ ძნელი სასმელია. ამგვარ სუნს ხშირად უფრო თვითონ ყურძენი შეიტანს ხოლმე ღვინოში და წარმომდაგარია იმ პატივისაგან, რომელიც ვაზისათვის იყო მიცემული. უეჭველია, თუ პატივში ერია ბევრი იმისთანა სხვა-და-სხვაგვარი ორგანიული ნივთიერებანი, რომლებიც კარგად დადუღებულნი ან გაღვივებულნი არ იყვნენ, მაშინ ისინი მიწაში ლპებიან და სიდამპლის გემოს ვაზსაც გადასცემენ; ალბად მიცემულ პატივს წინადვე მყრალი სუნი ჰქონდა და ან შემდეგ მოიპოვა და ეს სუნი ვაზმა შეითვისა და ყურძენსაც გადასცა. ამგვარად ღვინო დაბადების დროსვე, ესე იგი ყურძნობასვე იყო გაფუჭებული. პატივის გარდა სხვასაც ბევრს რასმე შეუძლიან ააყროლოს ღვინო: თუ გაშენებული ვენახის ახლო ისეთი რამ ქარხანა არის, სადაც მოსამზადებელ ან მომზადებულ ნივთიერებას და ან ნაშთს რამე მყრალი სუნი აქვს, ამ სუნსაც ადვილად შეითვისებს ვაზი და ყურძნესაც გადასცემს. ერთი სიტყვით, ვაზი თუ გაშორებული არ არის ყოველგვარი მყრალ-სუნიანი და დამპალი სხეულებისაგან, ის უეჭველად შეითვისებს ამ სიმყრალეს და ყურძენსაც გადასცემს. რასაკვირველია, ღვინოს შემთხვევითაც შეუძლიან გაფუჭება: შესანახავი ჭურჭლის უწმინდურობით და ან სხვა-და-სხვა სხეულების მიმატებით, მაგრამ ამაზე შემდეგ გვექნება ბაასი.

საიდანაც უნდა იყოს გაჩენილი ეს მყრალი სუნი - ვაზის პატივიდან თუ ღვინის დასაწმენდავი ნივთიერებიდან - ყოველთვის ერთი საშუალება არის სახმარი, სახელდობრ, ზეითუნის ზეთი, ერთ ლიტრ ზეთს ერთ ბოჩკა ღვინოს მიუმატებენ, კარგად აურევენ, კარგად შესდღვებენ და დასვენების შემდეგ ამ ზეთს სიფრთხილით სრულიად მოხდიან და გამოაცლიან ღვინოს - ამით მყრალი სუნიც უმცირდება.

თუ ღვინოს გოგირდის ანუ გალაყებული კვერცხის სუნი აქვს, მაშინ შესაძლებელია, რომ ამის მიზეზიც თვითონ ყურძენი იყოს, თუ ეს ყურძენი რამე მოთხოვნილების გამო გოგირდ-შეყრილი იყო. თუ ტკბილში გოგირდი ჩაერია, დუღილის დროს ეს გოგირდი შეუერთდება წყალ-მბადს და აქედან გაჩნდება წყალ-მბადიანი გოგირდი (H₂S), რომელსაც გალაყებული კვერცხის სუნი აქვს. ამ შემთხვევაში ღვინოს ძალიან არგებს გოგირდით ბოლება; გოგირდის ბოლი გოგირდეული სიმჟავე არის (SO²) ს ენერგიულად მოქმედობს წყალ-მბადიან გოგირდზე და ამ მოქმედების შედეგი წყალი და გოგირდია, რომელთაც არავითარი მყრალი სუნი არა აქვთ 2H²S+S0²=2H²0+S⁸; ამგვარად ღვინოს ადვილად წაერთმევა გალაყებული კვერცხის სუნი, რასაკვირველია, თუ ეს სუნი ყურძნიდან შეჰყვა. გალაყებული კვერცხის სუნი ღვინოს სხვა შემთხევაშიც მიეცემა, მაგრამ ამაზე შემდეგ.