ორეგონული სიგრილე

პოლ უაიტი

მართალია, მეღვინეობას ორეგონში ჯერჯერობით დიდი ისტორია არა აქვს, მაგრამ შტატის მეღვინეები საკმაოდ სწრაფად ვითარდებიან. 30 წლის წინათ თავდადებული მეოცნებენი ნაპას ველებიდან შედარებით გრილი კლიმატის საძებნელად გაემართნენ, რათა მათი საყვარელი პინოს მოსაყვანად შესაფერისი პირობები შეექმნათ. და როგორც ჟურნალ Wine-ს კორესპონდენტი, პოლ უაიტი წერს, ამ ადამიანთა სიმამაცემ ღირსეული ნაყოფი გამოიღო.

ორეგონი კალიფორნიასა და ვაშინგტონის შტატს შორის მდებარეობს, მაგრამ საგრძნობლად განსხვავდება ორივესგან. ამ სამეულიდან ყურძენი ყველაზე ცუდად სწორედ ორეგონში მწიფდება, ეს კი ნიშნავს, რომ ნაყოფს, რომელსაც ამ პროცესისთვის ბრძოლა უწევს, ყველაზე მდიდარი გემო ექნება. ორეგონი და ბურგუნდია ერთსადაიმავე განედზე მდებარეობს. დედამიწის ღერძის დახრილობა დღის ხანგრძლივობას აქ რამდენიმე საათით ზრდის. შედეგად, ყურძნის დამწიფების სეზონი ერთი თვით ხანგრძლივია, ვიდრე კალიფორნიაში. თუ ღრუბლიანობამ და წვიმებმა არ შეუშალა ხელი, სეზონი მაღალი ტემპერატურით იწყება, რომელიც შემოდგომამდე ნელ-ნელა იკლებს და გაფანტული მზის სინათლე სრულიად საკმარისია, რომ ყურძენი ბოლომდე დამწიფდეს.

სუფრის ყურძნის ჯიშები აქ XIX საუკუნის ბოლოს გაჩნდა. 1860 წლის სტატისტიკური აღწერით ორეგონში ღვინის წარმოება 2600 გალონს (98 ჰეკალიტრი) უტოლდებოდა. 20 წლის შემდეგ მხოლოდ ჯექსონ ქანთრიში 15 000 გალონი იწარმოებოდა, 1938-ში, "მშრალი კანონის" შემდგომი ბუმის შედეგად, 28 საწარმო წელიწადში 1 მილიონ გალონს იძლეოდა, თუმცა, ამ მოცულობაში მნიშვნელოვანი წილი ხილის ღვინოს ეჭირა. შემდგომ 25 წელიწადს განსაკუთრებული პროგრესი არ მომხდარა, იმდენად, რამდენადაც ბაზარზე დომინანტი პოზიცია კალიფორნიას ეჭირა.

1970-იანი წლების დასაწყისში ამერიკის საუკეთესო ღვინოებს ნაპას ველებსა და სონომაში აწარმოებდნენ, მაგრამ უკვე ამ ათწლეულის დასასრულს ყველაზე იმედისმომცემი რეგიონის რეპუტაცია ჩრდილო-დასავლეთმა მოიპოვა: ორეგონისგან ყველა რეკორდებს ელოდა. ბევრი სერიოზულად მიიჩნევდა, რომ ორეგონში მეღვინეობის ტექნოლოგიათა განვითარება ევროპული მოდელის მსგავსად აეწყობოდა, ახალი სამყაროსათვის ნიშანდობლივი სნობიზმის გარეშე, რომელიც ასე დამახასიათებელია კალიფორნიისთვის. ამ მოლოდინთა უმეტესობა გამართლდა.

ახალი სამყაროს პინო ნუარი

1960-იანი წლების დასაწყისში ახალგაზრდა კაცი, შტატ იუტას მკვიდრი, სახელად დევიდ ლეტი, ავტოსტოპით ჩავიდა სან-ფრანცისკოში, სადაც სამედიცინო ინსტიტუტში სტომატოლოგიის განხრით სასწავლებლად ემზადებოდა. მაგრამ აბიტურიენტ ლეტს დროებით "გონება დაებინდა" (როგორც ოფიციალური მონაცემები მოწმობენ) და ყოველგვარი წინაპირობის გარეშე მეღვინეობა გადაწყვიტა.

სან-ფრანცისკოდან არც ისე შორია დევისამდე, სადაც ყველა ტიტულოვან ამერიკელ მეღვინეთა alma mater, დევისის უნივერსიტეტის ენოლოგიის ფაკულტეტი მდებარეობს. ლეტი იქ მიიღეს. ძალიან მალე მას პინო ნუარის ჯიშისადმი განსაკუთრებული ინტერესი გაუჩნდა. ლეტი მიხვდა, რომ პინო ნუარისადმი კალიფორნიაში გავრცელებული მიდგომა საფუძველშივე მცდარი იყო. მოგვიანებით სხვა ამერიკული რაიონების მეტეოროლოგიური მონაცემები შეისწავლა, სადაც ტრადიციული მეღვინეობა იყო განვითარებული და აღმოაჩინა, რომ ვილამეტის ველი ორეგონში პინოს საწარმოებლად მსოფლიოში საუკეთესო ადგილია (რასაკვირველია, ბურგუნდიის შემდეგ). 1965 წელს იგი ორეგონში გადავიდა, მიწები იყიდა და პინო ნუარის ახალგაზრდა ძირები ჩარგო, რომელთაც პირველი ღვინო 1970 წელს მისცა. თავის საწარმოს ლეტმა Eyrie Vineyards უწოდა.

ლეტი არ იყო ერთადერთი გმირი, რომელმაც გადაწყვიტა პინო ნუარის გადარჩენა კალიფორნიელთა თვითნებობისგან. ის მხოლოდ წარმოადგენდა ზოგად განწყობას, რომელსაც შემდეგ "ანტიინდუსტრიალური მოძრაობა" უწოდეს. "რევოლუცია" 35 წლის წინათ მოხდა. მიზეზი - მეღვინეთა და მომხმარებელთა გაზრდილი ინტერესი პინო ნუარისადმი. შედეგად გაჩნდა მსოფლიოში პირველი მეღვინეობის რეგიონი, რომელიც ერთადერთ ჯიშზე იყო ორიენტირებული. მას შემდეგ ორეგონსა და კალიფორნიას შორის არ წყდება კამათი, რამდენად გრილი უნდა იყოს კლიმატი, რათა პინო ნუარის ყურძნისგან ნამდვილი Pinot მივიღოთ.

ახლა რთული წარმოსადგენია 1960-იანების შუა წლები, როდესაც კაბერნეს ბატონობა კალიფორნიაში ჯერ მხოლოდ იწყებოდა, ალტერნატივა კი იყო მისი წითელი ნაირსახეობა პინოს მონაწილეობის გარეშე, სახელწოდებით - "ბურგუნდიული." იმ პერიოდში გამოჩენილ უცნაურ პინოს ნაპას ველიდან ხშირად ავტომობილის საბურავის სუნი ჰქონდა, გემოთი კი დამპალ პომიდორს მოგაგონებდათ." ნაპას ველის ცხელი კლიმატი საოცრად მოქმედებდა ყურძნის უამრავ ჯიშზე, მაგრამ პინო ნუარს საერთოდ უკარგავდა ყველანაირ გემოს.

ორეგონის ახალი ისტორია 1960-იან წლებში დაიწყო, როდესაც რეგიონში ლეტის მსგავსი ენთუზიასტები დაფუძნდნენ. ჯერ კიდევ ლეტამდე, 1961 წელს, როუზბერგთან ჩაყარეს ვენახი ჰილლკრესტი (Hillcrest). მისი დამაარსებელი ასევე დევისის უნივერსიტეტის კურსდამთავრებული, რიჩარდ სომერი იყო. რამდენს არ უხსნიდნენ მას პროფესორები, რომ ყურძენ vinifera-ს ორეგონში გახარება შეუძლებელი იყო, მაგრამ უშედეგოდ. დევისის მეორე კურსდამთავრებულმა, ჩარლზ კაურიმ ვაზის ჩაყრა ფორესტ გროუვის მახლობლად, ვილამეტის ველის ჩრდილოეთ ნაწილში დაიწყო. ლეტის უნივერსიტეტელმა მეგობარმა, დიკ ერატიმ, რომელიც კალიფორნიაში პინოზე იყო სპეციალიზებული, ასევე განაცხადა, ნაპას ველის ძლიერი სიცხე ფაქიზ ბურგუნდიულ ყურძენს არ უხდებაო და მზერა 700 მილით ჩრდილოეთით, ორეგონში, ვილამეტის ველისკენ მიმართა.

სომერის, კაურის, გროუვის, ჰილის, ერატისა და ბევრ სხვათა რწმენამ პინო ნუარის ჩრდილოეთის რაიონებთან მიმართებაში გაამართლა. მაგრამ საწყის ეტაპზე ეს თვალსაზრისი ეწინააღმდეგებოდა საყოველთაოდ მიღებულს, რომელიც ქადაგებდა, რომ ორეგონის კლიმატი საკმაოდ ცივი და ნოტიოა vinifera-ს ყურძნის მოსაყვანად. მაგრამ ლეტსა და ერატს სჯეროდათ, რომ გრილი ზღვის კლიმატი და გაფანტული შემოდგომის მზის სხივები მკვეთრ ტემპერატურულ ცვლილებებს განაპირობებდა, რაც თავის მხრივ, ყურძნის თანდათანობით, დელიკატურ დამწიფებას შეუწყობდა ხელს, რის გარეშეც შეუძლებელი იქნებოდა ღრმა არომატის, მკვეთრი ხასიათისა და სწორხაზოვანი სტრუქტურის მიღება.

დევიდ ლეტის მოღვაწეობამ დაამტკიცა, რომ დევისისა და კალიფორნიის პროფესორები ცდებოდნენ. 1979 წლის დასაწყისში ცნობილმა ბონელმა ნეგოციანტმა რობერტ დრუენმა საუკეთესო ფრანგულ ღვინოთა ახალი სამყაროს ანალოგებთან შესადარებლად პარიზში ბრმა დეგუსტაცია მოაწყო. 1975 წლის მოსავლის Pinot Noir-მა Eyrie Vineyard-ისგან მეორე ადგილი დაიკავა, მაშინ, როცა პირველზე 1959 წლის Chambolle-Musigny აღმოჩნდა. დრუენმა ყველაფერი სწორად გაიგო და 1988 წელს დანდი ჰილზში, ლეტას ვენახთან ძალიან ახლოს მიწის ნაკვეთი შეიძინა.

საინტერესოა, რომ, მაშინ, როდესაც ორეგონში პინოს "ამაღორძინებლები" დასახლდნენ, ვაზის ციებ-ცხელებამ და სურვილმა, შეწინააღმდეგებოდნენ კალიფორნიას, ვაშინგტონიც მოიცვა. 1960-იან წლებში ვაშინგტონის უნივერსიტეტის რამდენიმე პროფესორმა სიეტლის ერთ-ერთ ავტოსადგომში სამოყვარულო ღვინის საწარმო მოაწყო. მათ ვაშინგტონის შტატის შუაგულში, იაკიმას ველზე მოყვანილი ყურძენი გამოიყენეს და 1967 წელს მცირე რაოდენობით რამდენიმე საინტერესო ღვინო დაამზადეს. შემდეგ შესთავაზეს აწ გარდაცვლილ ანდრე ჩელიშევს, რომელიც იმ დროს ნაპას ველებზე, Beaulieu Vineyards-ის მთავარ ენოლოგი იყო, გაესინჯა მათი გევიურცტრამინერი. ჩელიშევს არათუ მოეწონა ეს ღვინო, ურჩია კიდეც პროფესორებს, მისი წარმოება გაეფართოებინათ. ასე გაჩნდა კომპანია Associated Vintners (ამჟამად Columbia Winery), რომელიც დღემდე ღირსეულად წარმოადგენს ჩრდილო-დასავლეთ ამერიკის მეღვინეობას.

30 წელიწადზე ნაკლებ დროში ჩრდილოეთ შტატების ღვინის ინდუსტრია საოცრად გაუმჯობესდა. მცირე საწარმოთა ნაცვლად, რომელნიც მხოლოდ ხილის და კენკრის ღვინოს ამზადებდა, გაჩნდა 200-მდე ღვინის ქარხანა, რომელთა წარმოების მოცულობა წელიწადში რამდენიმე ასეულიდან - მილიონ ლიტრამდე vinifera-ს ჯიშების პირველხარისხოვან ღვინოს შეადგენდა. ვენახების ფართობი 25 000 აკრამდე გაიზარდა და მათზე უმეტესად კლასიკური ევროპული ჯიშები გაშენდა. მევენახეებმა ვაზის ზრდისათვის საუკეთესო ნაკვეთები შეარჩიეს, მეღვინეებმა ყურძენთან იმგვარად მუშაობა იწავლეს, რომ მას მაქსიმალურად გაეხსნა თავისი პოტენციალი. ასეთმა დაჟინებამ ნაყოფი გამოიღო და ჩრდილო-დასავლეთის მშვენიერი ღვინოები შექმნა.

დრუენის იღბლიანი პარიზული დეგუსტაციის შემდეგ ჩრდილო-დასავლეთის ძალიან ბევრი ღვინის საწარმო იღებდა პრიზებს: შარდონესა და პინო ნუარისთვის - ორეგონიდან, კაბერნე სოვინიონისა და მერლოსთვის კი - ვაშინგტონიდან.

ორეგონულ იარლიყებზე ნებადართულია სამი გეოგრაფიული სახელწოდების მითითება: ვილამეტის ველი (AVA: ცხრა ოლქი პორტლენდიდან 100 მილით სამხრეთით, იუჯინამდე ), ამპკუას ველი (დუგლასის ოლქი ცენტრით როუზბერგში, 150 მილი სამხრეთით) და როუგის ველი (ჯექსონისა და ჯოზეფინას ოლქები, ცენტრით გრანტის უღელტეხილზე, კიდევ 50 მილით სამხრეთით).

კლიმატისა და ტოპოგრაფიის თავისებურებანი

ორეგონული ღვინის პიონერებს ხშირად მიუთითებენ, რომ ეს რეგიონი ბორდოსა და ბურგუნდიასთან ერთ განედზეა. მაგრამ ეს მსგავსება მოჩვენებითია, იმდენად, რამდენადაც გათვალისწინებული არ არის ტოპოგრაფიის გავლენა. განედი მნიშვნელოვან გავლენას ახდენს ვენახის განათებაზე, მაგრამ ამ ასპექტს ხშირად იგნორირებას უკეთებენ ისინი, ვისთვისაც ყველაზე მნიშვნელოვანი ტემპერატურაა.

წყნარი ოკეანის საჰარეო დინებების გავლენით ორეგონულ ვენახთა დიდ ნაწილში ზამთარი რბილი, ზაფხული კი - უფრო გრილი და წვიმიანია. ორეგონი თავისი ნესტიანი კლიმატითაა სახელგანთქმული, მაგრამ ნალექის უმეტესობა ნოემბრიდან აპრილამდე მოდის და არა ყურძნის ზრდისთვის კრიტიკულ პერიოდში. გვიანი მოსავლის პერიოდში წვიმებმა შესაძლოა მარცვლის ლპობა გამოიწვიოს და ყურძენს წყლის გემო მისცეს, გადამფრენმა ფრინველებმა კი - ვენახი რამდენიმე საათში გაკრიფონ.

ნებისმიერი კლიმატის პირობებში, რომელიც ყურძნის დამწიფებისთვის სარისკოა, ძალზე მნიშვნელოვანია ყურძნის ჯიშის სწორად შერჩევა. ძალზე მნიშვნელოვანია ვენახის ადგილმდებარეობაც. დღესდღეობით ორეგონული მეღვინეობის მთავარი რეგიონი ვილამეტის ველია, რომელიც 150 მილზეა (240მ) გადაჭიმული: ჩრდილოეთით - პორტლენდიდან სამხრეთით - იუჯინამდე. იგი მდიდარია წითელი მიწით, განსაკუთებით დანდის წითელი ფერდობების მიდამოებში, საიდანაც მომდინარეობს მათი სახელწოდებაც. მსგავს რელიეფსა და ნიადაგს ვხვდებით ეოლის ფერდობებზეც, რომლებიც მაკმინვილემსა და სალემს შორისაა განლაგებული, და უნდა აღინიშნოს, რომ დღემდე დაუმუშავებელი ეს ტერიტორიაც მსგავს პოტენციალს ფლობს.

გავრცელებულ მოსაზრებათა საპირისპიროდ, ორეგონის ვენახების ნიადაგი მცირე რაოდენობით შეიცავს ვულკანურ შემადგენლებს და ისინი არცთუ უხვმოსავლიანია. თუმცა, 1990 წლების დასაწყისამდე მათ არ წამლავდნენ, რითაც ფილოქსერას ლუკმად ხდიდნენ. ჩვეულებრივ, ვენახები განლაგებულია ზღვის დონიდან 250-დან 270 ფუტის (110-330მ) სიმაღლეზე. ყინვები იშვიათადაა, ზაფხულის ტემპერატურა საკმაოდ ცვალებადია, ამიტომ მოსავლის აღების პერიოდი სექტემბრის დასაწყისიდან ნოემბრის ბოლომდე მერყეობს. შესაბამისად, განსხვავებულია ღვინის ხარისხიც. თუმცა, საბოლოო შედეგებს ამინდის ჭირვეულობაზე მეტად მაინც მევენახის ოსტატობა განაპირობებს.

არის ასევე რამდენიმე მეღვინეობის რაიონი ვილამენტის ველიდან სამხრეთით: ამპკუას ველი, როუგ-რივერი, ეპლგეიტის თბილი და მშრალი ველი და ილინოისის ველი, რომელიც განლაგებულია ზუსტად კალიფორნიის საზღვართან, მაგრამ გაცილებით გრილი და ნოტიოა წყნარ ოკეანესთან სიახლოვის გამო. სამხრეთ-დასავლეთი ორეგონი ბევრ გაუხსნელ შესაძლებლობას მალავს. მისი მთავარი ნაკლი კლიმატური კი არა, ეკონომიურია: საქმე ისაა, რომ იქ არცერთი მსხვილი ქალაქი არ მდებარეობს.

სწორება ბურგუნდიაზე

ბურგუნდიის მსგავსი კლიმატის ძიებაში მეოცნებე-ორეგონელებმა მალე გააცნობიერეს, რომ ვერც ამ კლიმატის ნაკლს გაექცევიან: ყინვები, ობი, ბოლომდე დაუმწიფებელი ყურძენი და არაპროგნოზირებადი წვიმები, რომელიც ნებისმიერ მომენტში შეიძლება დაიწყოს - სექტემრიდან ნოემბრის ჩათვლით. მათ მალე დაასკვნეს, რომ უნდა მოეძებნათ ხერხი ყურძნის გაჯანსაღებისა და უფრო სწრაფად დამწიფებისთვის.

ასეთი პრობლემები ახალი სამყაროს სხვა ქვეყნებში არ ჰქონდათ. მათი ყურძენი მაღალალკოჰოლურობითა და ნაკლებმჟავიანობით გამოირჩეოდა. ორეგონელმა მეღვინეებმა ამ კითხვაზე საპასუხოდ ჩრდილოეთ ევროპას მიმართეს, ძველი სამყაროს ტრადიციული ტექნოლოგიები შეისწავლეს და გამოსცეს წიგნი ახალი სამყაროს გრილი კლიმატის მევენახეობისა და მეღვინეობის შესახებ.

ელზასელებისგან მათ ისწავლეს ვაზის ძირების ვერტიკალურად დამაგრება, შვეიცარიელებისგან კი – გაფურჩვნა, რათა ყურძენს უფრო მეტი მზის სხივი მოხვედროდა, რაც მის დამწიფებას დააჩქარებდა; ბურგუნდიელებისაგან ყველაფერი შეიტყვეს ნაკვეთის შერჩევის, ფერდობებზე ვენახების გაშენების, დრენაჟისა და კლონალური სელექციის შესახებ. მათ თანდათანობით დაამკვიდრეს პრაქტიკაში ისეთი მეთოდები, როგორიცაა გარკვეულ ტერიტორიაზე უფრო მეტი ვაზის ჩაყრა (ერთ აკრზე - 4400 ძირი - მიღებული 1200-ის ნაცვლად), ორგანული მიწათმოქმედება, ცივი მაცერაცია და ღვინოების შექმნა შერევის გარეშე.

პინო ნუარისთვის დამახასიათებელი ყველა ეს ტექნოლოგია ახალი სამყაროს ქვეყნებში დღეს მიღებულია, როგორც აუცილებელი. თუმცა, პირველად ისინი ორეგონში გამოიყენეს და გულღიად გაუზიარეს დანარჩენ სამყაროს.

"პინოს დაჩამიჩება - ღვინის მიღების ძალზე მარტივი მეთოდია, ამბობს კენ რაიტი Shea Vineyards-იდან - ვისაც სურს, შეუძლია არ მოკრიფოს და ზედ ვაზზე დააჩამიჩოს მტევანი, მაგრამ იმისათვის, რომ პინოს სასიცოცხლო ენერგია დაიჭიროთ, იგი გამოშრობამდე ცოტა ხნით ადრე უნდა მოკრიფოთ".

მიღწეული შედეგები

30 წლის განმავლობაში ორეგონმა დიდი გზა განვლო. 1970-იანები სუფთა ფურცლით დაიწყო, 1980-ში კარგი ვინტაჟისკენ ილტვოდნენ, 1990-იანებში კი რეგიონში ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა.

ახლა, როცა ვაზის ძირები უკვე 20-30 წლისაა, მევენახეობის მეთოდები ძალზე დაიხვეწა, მოსავლიანობამ კინ ნელ-ნელა აკრზე 1-2,5 ტონას მიაღწია (იგივე დონეა საჭირო cru class-ისთვის). 1998, 1999 და 2000 წლების ბრწყინვალე ვინტაჟებისთვის ორეგონელები საუკეთესო მეღვინეთა სიაში მოხვდნენ. რაც უფრო მნიშვნელოვანია, მათ შეძლეს მიეღოთ კარგი ღვინო სამი საშინელი მოსავლისგან (1995-97), რომელთაც წინა წლებში უბრალოდ გადაყრიდნენ.

საბედნიეროდ, ორეგონი წარმატებამ არ მოადუნა, აქაური მეღვინე-მევენახეები ამ ინდუსტრიის სრულყოფას განაგრძობდნენ. იგი ორგანული მიწათმოქმედების გზით განვითარდა. "მწვანე გასხვლა" ფრანგულმა "სიპმტომატურმა მეთოდებმა" შეცვალა, რომლის თანახმადაც ვაზს ყლორტებსა და ფოთლებს გაცილებით ადრეულ სტადიაზე აცლიდნენ, რათა მთელი ენერგია და კონცენტრაცია ყურძნის სწრაფ დამწიფებაზე მიმართულიყო.

ისეთმა ღვინის საწარმოებმა, როგორიცაა Panther Creek, Cristom, Archery Summit, Cameron, Beau Freres, Elk Cove და Bethel Heights, რეგიონი გარკვეულ მონაკვეთებად დაყო, სადაც თითოეულ ღვინოს კონკრეტული ვენახიდან იღებენ - ეს ტერუარის მოქმედი კონცეფციაა. მარტო კენ რაიტი პინოს რამდენიმე სახეობას აწარმოებს. თითოეულს ერთგული გულშემატკივარი ჰყავს, რომელიც მზადაა ერთ ბოთლ კარგ ღვინოში 100 დოლარი გადაიხადოს.

ამ ყველაფერზე დაკვირვებისას შეამჩნევთ, როგორ იკვეთება სხვადასხვა რეგიონული სტილი ნიადაგის თავისებურებებზე დაყრდნობით. დანდი ჰილზი, მაგალითად, მსუბუქი ხილის ხასიათს იძლევა (მარწყვის, ჟოლოს, ბლის ბუკეტს) სქელი, თითქმის ზეთოვანი ტექსტურის ბაზაზე. საერთო ჯამში, აქაური ღვინოები სასიამოვნოა, ელეგანტური. უფრო რბილია, ვიდრე სხვა რეგიონებში და სრაფადაც მწიფდება

ეოლა ჰილზში ყურძენი სწრაფად მწიფდება და ქმნის ბუკეტს, რომელიც მუქი ფერის ხილს მოგვაგონებს (შავი მოცხარი, ქლიავი, ალუბალი). ეს ღვინოები უფრო მაღალი მჟავიანობითა და ტანინების შემცველობით გამოირჩევა. სასმელს იქაური ნიადაგი შოკოლადისა და თამბაქოს არომატს ანიჭებს, რომელთაც ყველაზე მაღალ ნოტაზე კედრისა და ანისულის გემოც ემატება.

კენ რაიტის თქმით, "პინო ნუარს, როგორც აცერთ სხვა ჯიშს, ნიადაგის თავისებურებათა გამოვლენა შეუძლია." 30 წლის განმავლობაში, 125 მწარმოებლისა და 5000 აკრი ვენახის დახმარებით, ორეგონმა ამ სიტყვების სიმართლე დაადასტურა.

თეთრი ორეგონული

ვიდრე პინო ნუარს აპლოდისმენტებს უძღვნიან, ვნახოთ, რა ვითარებაა თეთრ ღვინოებთან მიმართებაში. კონკრეტულად, შარდონეს შემთხვევაში, რომელიც ბურგუნდიაში პინო ნუარის ტრადიციული კომპანიონია.

ბევრი მეღვინე, პირველ რიგში, ცდილობს ყურადღება "სწორ სასმელებს" მიაპყროს და სულ მცირედ შარდონეს შემოგთავაზებენ, ვიდრე უხვად არ გამოიტანენ ისეთ ღვინოებს, როგორც პინო ნუარი და პინო გრია. მართალია, ისინი მშვენიერია და იდეალურად უხდება ჩრდილო-დასავლეთის მსუბუქ, დახვეწილ სამზარეულოს, შარდონეც არანაკლებ ყურადღებას იმსახურებს. ორეგონული შარდონეს სუფთა, გაწონასწორებული, მინერალური სიხალასე კარგად შეესაბამება ევროპულ გემოვნებას. თავად ორეგონელები, როგორც ჩანს, მიეჩვივნენ, რომ ნაპას ველის ძლიერ, კარამელისა და მუხის ბუკეტის მქონე შარდონესთან შედარებით, მათ ღვინოებს, როგორც რბილსა და ბალახოვანს, ისე ახასიათებენ.

მეღვინე Silvan Ridge-დან, ბრაიან უილსონი უარყოფს ამ მოსაზრებას და ამბობს: "ჩვენთან, ორეგონში შარდონე არცთუ კარგი გამოდის, იმიტომ, რომ განსხვავებული ხერხით ვამზადებთ. ავსტრალიურ ღვინოებთან შედარებით, რომლებიც ძლიერი და არომატულია, ჩვენები ბოთლში უფრო ხანგრძლივ დაძველებას საჭიროებს. მაგრამ ისინი მაღალი მჟავიანობით ხასიათდება და ახალი სამყაროსთვის ტიპიური არ არის. შარდონეს მოყვანა ორეგონში ყველაზე რთული, მაგრამ ყველაზე საინტერესო ამოცანაა."

დეივ ო`რეილი, კეთილშობილი ირლანდიელი, Elk Cove Vineyards-ის მარკეტინგის დირექტორი, მიიჩნევს, რომ ამ შტატის შარდონე სრულად არ შეესაბამება ამერიკულ გემოვნებას: "თავად დაძველების და პოტენციალის იდეა სრულიად არაამერიკულია. აქ ღვინოს უცებ სვამენ. ბოთლს მაცივარში დგამენ და ერთი კვირის შემდეგ მიირთმევენ." შარდონეს კონცეფცია, რომელიც თავის თვისებებს ბოთლში შენახვის ხარჯზე აუმჯობესებს, ბევრს აოცებს. მაგრამ ატლანტიკის მეორე მხარეს მომხმარებელს სხვა მოლოდინი აქვს და ორეგონული ღვინის სტილი "გამომწვევად" კი არა "კორექტულად" მიიჩნევა.

როგორც ჩანს, ორეგონელი მეღვინეები იდეალისტები არიან და არ ეთანხმებიან აგილობრივ ღვინოთა ხასიათი იმ ადამიანთა მოთხოვნებს დაუქვემდებარონ, ვინც მძლავრ და მუხით მდიდარ ღვინოებს ანიჭებს უპირატესობას.

მაირონ რედფორდი, მეღვინე, რომელმაც სრულებით თქვა უარი შარდონესთვის ბრძოლაზე, თანმიმდევრული ინდივიდუალისტია, რომელიც ვილამენტის ველზე Amity Vineyards-ს ფლობს. შესანიშნავი პინო ნუარისა და გევიურტცრამინერის შემქნელი, იგი შარდონეს აღარ აწარმოებს: "მე გამოვემშვიდობე შარდონეს, იმიტომ რომ, ერთადერთი გზა ამ ღვინის გასაყიდად ისეთი სასმელის შექმნაა, როგორიც მე არ მომწონს. თეთრი ღვინო ხილის არომატის აქცენტებით მხიბლავს, მაგრამ შარდონეს შემთხვევაში ეს შეუძლებელია. შარდონე რომ გაყიდო, კასრში უნდა მოათავსო და ვაშლმჟავარძემჟავული ფერმენტაცია გაატარო."

კლონთა შეტევა

გულახდილად რომ ვთქვათ, კიდევ ერთი სირთულე სწორი კლონების შერჩევა იყო, რომელიც კონკრეტულ ტერუარს მოუხდებოდა. ორეგონის კლიმატი ძლიერად განსხვავდება კალიფორნიულისგან, ასე რომ, გასაკვირი არაა, იყო შეცდომებიც თითოეული ძირითადი რაიონის ნიადაგისა და მიკროკლიმატის შესაფერისი კლონების შერჩევაში. როგორც რედფორდი ამბობს, "თავდაპირველად არავინ იცოდა, რა მოხდებოდა. გარდა ამისა, ორეგონის უნივერსიტეტი არ ურჩევდა ფერმერებს Vitis vinifera-ს (ვაზის ჯიში, რომლისგანაც სუფრის ღვინოები მიიღება) მოყვანას. " დღესდღეობით ორეგონში ყველაზე სერიოზულად კლონალური სელექციის თემაზე კამათობენ. რედფორდი ხსნის, რომ ორეგონში თავდაპირველად გადარგული შარდონეს კლონი, სახელწოდებით 108, კალიფორნიიდან იყო "იმპორტირებული". "იგი ცხელი კლიმატისთვის გამოიყვანეს - გვიან მწიფდება და მაღალი მჟავიანობით ხასიათდება. მაგრამ ჩვენ, - ხაზს უსვამს ის, - სწრაფადდამწიფებადი, დაბალი მჟავიანობის კლონები გვჭირდება." ამას ემატებოდა ისიც, რომ არცთუ შორეულ წარსულში შარდონეს ღვინოები, მაღალმჟავიანობის მიუხედავად, დაძველების მაგივრად 3-4 წლის შემდეგ გაფუჭებას იწყებდა. მხსნელად მოევლინათ დიჟონური კლონი, რომელიც უკეთ შეესაბამებოდა ორეგონის ჩრდილოეთ განედებს. მან უკვე მთელს შტატში მოიპოვა უპირატესობა, თუმცა კლონთა შესახებ საკითხი საბოლოოდ გადაწყვეტილი არ არის.

კარგი მაგალითია ღვინოები, რომელიც Witness Tree Vineyards-ში, ეოლ ჰილზის მახლობლად იწარმოება. ამ ვენახში მთლიანად პინო ნუარი და შარდონეა გაშენებული. ბრაის ბეგნალი, რომელიც მუშაობდა Central Coast-ში კალიფორნიასა და ბურგუნდიაში, განმარტავს, რომ მისი მიზანია შექმნას ბურგუნდიული სტილის ღვინო, ამასთან, შედარებით მკაცრი და გაწონასწორებული. მართალია, სამარკო ღვინო Vintage Select’96 შედარებით უხეშია, 1996 წლის ორდინარული შარდონე სასიამოვნო, ვაშლისა და მსხლის ბუკეტით ხასიათდება და კარგადაა ბალანსირებული. "ცუდი ბიჭების", ანუ, 108 კლონების აქაური წარმატების მიზეზი ვაზის ასაკი (15 წელზე მეტის) და ტერუარია. ვენახის განლაგება ეოლ ჰილზის სამხრეთ-აღმოსავლეთ ფერდობზე მეტი მზის სინათლის მიღების საშუალებას იძლევა, შედეგად, ყურძენი უფრო სწრაფად მწიფდება. მაშ ასე, ღვინის ზოგიერთი მწარმოებელი, როგორც Argyle, რომელიც შესანიშნავი პინო ნუარის, პინო გრის, რისლინგის და არაჩვეულებრივი შარდონეს გარდა, არცთუ ურიგო ცქრიალა ღვინოებსაც აწარმოებს, - ბრწყინვალე შედეგებს აღწევს დიჟონური კლონი. სხვა წამყვანი მწარმოებლები, როგორც, მგალითად, Adelsheim Vineyard იამჰილ ქანთრიში, არ აპირებენ ბოლომდე თქვან უარი 108-ე კლონზე. მიუხედავად იმისა, რომ შარდონეს ყველა ახალი ძირი ედელსხეიმში - დიჟონურია, მეღვინე დენ კაუცნერი ძველ, ნაკლებმოსავლიან კლონებს კუპაჟებისთვის ინახავს. ასეთი მიდგომის შედეგი შთამბეჭდავია, თუ მისი შარდონეთი ვიმსჯელებთ. Adelsheim Yamhill Chardonnay Reserve’97 ამ ჯიშის ძლიერი ხასიათის დემონსტრირებას ახდენს - მინერალური ნოტებით ახალი ხილის ფონზე. ეს სტილი სადღაც შაბლისა და იტალიურ ალტო-ადიჯეს შორის მერყეობს და არანაირი საერთო არა აქვს ნაპას ველის ღვინოსთან. მეღვინეები აღიარებენ, რომ ორეგონში მუშაობა საკმაოდ რთულია. მთავარი სირთულე ყურძნის ნაირსახეობათა შერჩევაა, რომელიც იდეალური იქნება განსაზღვრული ვენახისთვის. ზოგჯერ ამისათვის ათასი წლის წინანდელ ისტორიაში ჩაღრმავებაა საჭირო, მაგრამ ეს ხომ ამერიკაა, აქ ადამიანები მასშტაბურად ფიქრობენ, თანაც, ძალზე მასშტაბურად. მაშ, როგორ შეუშლის მათ ხელს რამდენიმე ასწლეული?

ორეგონი

1765 - მაიორი როჯერსის შემოთავაზებით, კონკრეტულ ტერიტორიას სახელად "Ouragon" დაერქვა.

1848 - ჩამოყალიბდა ორეგონის ადმინისტრაციულ-ტერიტორიული ერთეული.

1859 - რატიფიცირდა ორეგონის შტატის კონსტიტუცია. შტატის ფორმალური დაბადება.

წარმოების დასაწყისი

XIX საუკუნის დასაწყისი - საფუძველი ჩაეყარა მეღვინეობას (შემოიტანეს ვაზის პირველი ჯიშები).

1920-1933 - წარმოების დაცემა "მშრალი კანონის" შემოღებასთან დაკავშირებით

1938 - წარმოების აღმასვლა: ჩამოყალიბდა 28 საწარმო, დამზადდა 1 მლნ. გალონი ღვინო.

1940-1960 - კრიზისი, რომელიც დაკავშირებულია კალიფორნიულ ღვინოთა მზარდ ზრდასთან.

1961-დან - ახალ მეღვინეთა გამოჩენას მოჰყვა მეღვინეობის "ახალი ერა".

დაყოფა

6 ოფიციალური მეღვინეობის რეგიონი: ვილამეტის ველი (1983 წლიდან, სუბრეგიონები: ვილამეტის ველის ჩრდილო და სამხრეთ ნაწილები), ამპკუას ველი (1984 წლიდან), მდინარე როგის ველი (1993 წლიდან, სუბრეგიონი - ილინოისის ველი), ეპლგეიტის ველი (2001 წლიდან), ეოლ ჰილზის ველი (1987 წლიდან), მდინარე კოლუმბიას ველი (1984 წლიდან).

ნიადაგი

ვილამეტის ველი - ვულკანური ქანები; ამპკუას ველი - ქვიშიანი ნიადაგი; მდინარე როგის ველი - გრანიტი, ქვიშნარი, თიხნარი; ეპლგეიტის ველი - გრანიტე, ქვიშნარი, თიხნარი; უალა-უალას ველი - ქვიშნარი, დანალექი ქანები; მდინარე კოლუმბიას ველი - ნარჩენი ვულკანური ქანები.

ყურძნის ჯიშები

თეთრი: პინო გრი, შარდონე, რისლინგი, გევიურცტრამინერი, პინო ბლანი, სოვინიონ ბლანი.

წითელი: პინო ნუარი, მერლო, კაბერნე სოვინიონი, კაბერნე ფრანი, ზინფანდელი, სირა, სემიიონი, მიულერ ტურგაუ.

წესები

1983 წლიდან - სისტემა AVA (American Viticultural Area). AVA –ს განსაზღვრავენ გეოგრაფიული და კლიმატური საზღვრების მიხედვით. არ არის შეზღუდვა ვაზის ჯიშებზე, მოსავლიანობასა და ზოგიერთ სხვა მახასიათებელზე, რომელიც საფრანგეთსა (AOC) და იტალიაშია (DOC) გავრცელებული. ერთადერთი მოთხოვნა - ყურძნის 85% უნდა მომდინარეობდეს ერთი ტერიტორიიდან. ნიშანი AVA ეტიკეტზე არ აღინიშნება.

ღვინის დაყენება

წითელი: რძემჟავა ფერმენტაცია, მუხის კასრებში დაძველება 10-14 თვის განმავლობაში; კასრებში კუპაჟირება;

თეთრი ღვინო: რძემჟავა ფერმენტაცია (შარდონეს 40%-ისთვის).

ვაჭრობა

170 ღვინის მეურნეობაზე მეტი. 12 მლნ ბოთლზე მეტი წელიწადში.

© „მარანი“