ნუკრი ქურდაძე
Pernod Ricard–ის აღმოსავლეთ ევროპის ფილიალის ღვინის ამბასადორი, მოსკოვი.
ყოველწლიურად თებერვლის თვეში მოსკოვში მიმდინარეობს ალკოჰოლური სასმელისა და კვების პროდუქტების საერთაშორისო გამოფენა Prodexpo, სადაც მონაწილეობას იღებენ როგორც დისტრიბუტორ-იმპორტიორები, ასევე მწარმოებლები მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყნებიდან. მისი აქტუალურობა ბოლო წლების განმავლობაში შესამჩნევად დაეცა, რაც გამოიხატება იმაში, რომ მსხვილი საერთაშორისო კლასის კორპორაციებს იქ სულ უფრო ნაკლებად შეხვდებით, უფრო რეგიონალურ ბიზნესის წარმომადგენლებს ნახავთ. საინტერესოა ამ გამოფენაზე დასწრება ბაზრის შესწავლის თვალსაზრისით, წარმოდგენილი პროდუქციის სპექტრი მშვენიერი შესაძლებლობაა ზოგიერთი ახალი ტენდენციის შესასწავლად.
გამოფენა, რომელიც წელს ჩატარდა 10 დან 14 თებერვლამდე, განსაკუთრებით მნიშვნელოვანი იყო ქართული ღვინის პერსპექტივებისა და პრობლემების შესწავლის თვალსაზრისით. მხედველობაში არ მაქვს მარტო ის ფაქტი, თუ რამდენ კონტრაქტს გააფორმებდნენ დისტრიბუტორები, პირველ რიგში მაინტერესებდა ქართული ღვინის სახე, რაც საშუალებს მომცემდა მემსჯელა იმაზე, თუ რა მარკეტინგული სტრატეგია აირჩიეს ქართველმა მწარმოებლებმა რუსეთის ბაზარზე შესასვლელად.
სასიამოვნო იყო და პროგნოზირებადი ისეთი მწარმოებლების ხილვა, როგორიც არიან „თელავის მარანი“, „ხარება“, „Kvareli Wine”, GWS -ის “თამადა“ და „ძველი თბილისი“, „ბადაგონი“, „თავაძის ღვინო“,“თბილღვინო“, „VINIVERIA”, “CHATEAU MUKHRANI”, „სარაჯიშვილი“ (ჩამონათვალი ალბათ არ არის სრული, ამიტომ უკაცრავად თუ ვინმე გამომრჩა). საერთაშორისო სტანდარტების მიხედვით გაფორმებული სტენდები, ფართო ასორტიმენტი და პერსონალის პროფესიონალიზმი სასიამოვნო შთაბეჭდილებას ტოვებდა და თვალსაჩინოდ წარმოადგენდა იმ ნოვატორულ ცვლილებებს, რაც მოხდა ქართული ღვინის ინდუსტრიაში ბოლო 5-6 წლის განმავლობაში. აღნიშნული ჯგუფს პირობითად დავარქვათ „ნოვატორი მწარმოებლები“, ისინი უკვე წარმატებული მეწარმეები არიან და დარწმუნებული ვარ, რუსეთის ბაზარზეც განავითარებენ თავიანთ ბიზნესს. ამ მიზნის მისაღწევად ფაქტობრივად ყველაფერი აქვთ: მაღალი ხარისხის ღვინო, რომელზეც მოთხოვნილება და მოლოდინი საკმაოდ დიდია. საერთაშორისო დონის მარკეტინგის შესაბამისი ბრენდირებული ეტიკეტები და სწორი საფასო პოლიტიკა, რომელიც დაახლოებით 300 დან 3000 რუბლამდე პოზიციონირდება და მოიცავს საშუალო, პრემიუმ და პრესტიჟულ საფასო სეგმენტს. სასიამოვნო იყო ის ფაქტი, რომ მათ ასორტიმენტში ბოლო ორი სეგმენტი უფრო ჭარბობდა. როდესაც ერთ-ერთ ასეთ სტენდზე დავინტერესდი თუ რა ფასად თავაზობდნენ „ხვანჭკარა“-ს, გაირკვა, რომ მისი ღირებულებაა 1100 რუბლი (დაახლოებით 35$) და იყიდება ისე სწრაფად, რომ პერიოდულად მის დეფიციტს განიცდიან.
უნებლიედ გამახსენდა ქართულ პრესაში სხვადასხვა „ექსპერტების“ მიერ გამოთქმული მოსაზრება იმის თაობაზე, რომ ქართული ღვინო ძვირია და თუ არ გაიაფდა, მას რუსეთის ბაზარზე პერსპექტივა არ აქვს. თავს უფლებას მივცემ ვთქვა, რომ მსგავსი მოსაზრება მინიმუმ არაპროფესიონალურია (ან შეძლება იგი ნაკარნახევი იყოს კონკრეტული პიროვნების ბიზნეს ინტერესებიდან გამომდინარე). როცა განვიხილავთ ორი სხვადასხვა ქვეყნის ღვინოს, აუცილებელია შედარება მოხდეს ერთი და იგივე კატეგორიებს შორის, მაგალითად, ქართული ჩვეულებრივი სუფრის ღვინო უნდა შევადაროთ ფრანგულ შესაბამის Vin de Pay ან ესპანურ Vino De Messa-ს, ქართული ადგილწარმოშობის ღვინო ფრანგულ AOC ან ეგივე ესპანურ DO ან DOC-ის კატეგორიის ღვინოს და ა.შ. დავიწყოთ ადგილწარმოშობის ღვინოებით და პირველ რიგში განვიხილოთ წითელი ნახევრად ტკბილი კატეგორია „ხვანჭკარა“, „ქინძმარაული“ და “ახაშენი“. ამ ღვინოების შედარება დასავლურ ანალოგებთან ძალიან ძნელია, იმიტომ, რომ წითელ ბუნებრივ ნახევრად ტკბილ ღვინოს ძალიან იშვიათად ამზადებენ. თუ გავითვალისწინებთ იურიდიულად რეგლამენტირებულ ფართობის სიმცირეს და იმ დიდ მოთხოვნილებას, რაც არსებობს მათზე სხვადასხვა ქვეყნებში, შეუძლებელია ამ კატეგორიის ღვინოები ღირდეს იაფი. ეს შეიძლება მოხდეს მხოლოდ მაშინ, როცა ბაზარზე არსებობს გაყალბებული ანალოგების დიდი მასა, რასაც ადგილი ქონდა ემბარგომდელ პერიოდის რუსეთში. ამ ფაქტს მტკიცებულება არ ჭირდება, მაგრამ ის კურიოზი, რაც ვიხილე შორეულ 2000-იან წლებში ქალაქ ნიჟნი ნოვგოროდში, ალბათ განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსია - წითელი ცქრიალა ღვინო (!) „ხვანჭკარა“.
პრემიუმ სეგმენტის ნებისმიერი ბრენდი, რომლის წარმოების მოცულობაზე არსებობს ტერიტორიული შეზღუდვა, ბაზარზე მოთხოვნადია და წარმატებით იყიდება, „განწირულია“ პრემიუმიზაციისთვის. ამის კარგი მაგალითია შამპანური, კონიაკი და AOC კატეგორიის ღვინოები. არსებობს მეორე გზაც - თუ გარემო, სადაც მწარმოებელი ოპერირებს, იძლევა არაკანონიერი მანიპულაციების საშუალებას ხელოვნურად გაზარდოს მოცულობა. სამწუხაროდ რუსეთი იდეალური ბაზარია მსგავსი მანიპულატორებისთვის. ეს ფაქტი დიდ მტკიცებულებებს არ საჭიროებს და მას ვერსად გავექცევით. მართალია საქართველოში ამ მხრივ გაცილებით უკეთესი მდგომარეობაა, მაგრამ აუცილებლად გასათვალისწინებელია დასავლეთის გამოცდილება, სადაც ადილწარმოშობის ღვინის წარმოებაზე მკაცრი კონტროლია დაწესებული და ზოგიერთ განსაკუთრებულ ზონებში ცდომილება მხოლოდ რამოდენიმე კილოგრამით შემოიფარგლება. სხვა ქვეყნებთან შედარებით საქართველოში თითებზე ჩამოსათვლელია ადგილმდებარეობის ღვინოების რიცხვი. მაგალითად ესპანეთში მათი რიცხვი 68-ს აღწევს, ხოლო საფრანგეთში, მხოლოდ ბორდოში 57-ს.
შედარებით მეტი ძალისხმევა დაჭირდებათ ქართულ თეთრ და წითელ მშრალ ადგილმდებარეობის ისეთ ღვინოებს, როგორიც არიან მაგალითად „მუკუზანი“ „გურჯაანი“, „წინანდალი“ და ა.შ. თუმცა თუ გავთვალისწინებთ მათ მაღალ ცნობადობას და შეზღუდულ რაოდენობას, სწორად გათვლილი მარკეტინგის შემთხვევაში პრობლემები ნაკლებად მოსალოდნელია.
რაც შეეხება ორდინარული ღვინის სეგმენტს, მოცულობის თვალსაზრისით იგი ყველაზე დიდია და ამავე დროს გადატვირთულია კონკურენტებით. პირველ რიგში მხედველობაში მაქვს ახალი ქვეყნების ღვინოები. ახალი ქვეყნის ტექნოლოგიური ღვინოების წარმატების მიზეზი გლობალური მასშტაბით რა თქმა უნდა ფართო თემაა, მაგრამ შეკუმშული ფორმით შეგვიძლია ჩამოვაყალობოთ რამოდენიმე ფრაზით: ფასი-ხარისხის კარგი მაჩვენებელი. რაც პირველ რიგში განპირობებულია ინოვაციური ტექნოლოგიების გამოყენებით და ნოვატორული მარკეტინგით. მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოში არსებობენ თანამედროვე საწარმოები, პირველი მაჩვენებლით ქართული ღვინო კიდევ დიდ ხანს ვერ დაეწევა ახალ სამყაროს, ელემენტარულად იმ მიზეზის გამო, რომ თანამედროვე ინოვაციები არც თუ ისე იაფი ჯდება და მის ინტენსიურად გამოყენებას ფასის დაგდების თვალსაზრისით აზრი აქვს წარმოების დიდი მოცულობის შემთხვევაში. საკმარისია თუნდაც ავსტრალიური “Jacob’s Creek”-ის მაგალითი მოვიყვანოთ - მხოლოდ ამ ერთი ავსტრალიური ბრენდის ღვინო მსოფლიო მასშტაბით 75 მლნ. ლიტრი იყიდება, რაც დაახლოებით ორჯერ აღემატება დღევანდელი ქართული ღვინის ექსპორტს. ყოველივე თქმული არ ნიშნავს იმას, რომ ორდინარული ქართული ღვინო მოითხოვს ფასის დაწევას. იგივე ავსტრალიელი მწარმოებლები უზარმაზარ რესურსს ხარჯავენ, რომ აწიონ თავიანთი ბრენდების ცნობადობა და შექმნან შესაბამისი იმიჯი. ცნობადობა ქართულ ორდინარულ ღვინოს არ აკლია, ხოლო რაც შეეხება იმიჯს - საკმარისია უგემოვნო, ე.წ. „სოვოკ“-ის სტილმა გადაწონოს, აუცილებლად დაიწყება არა მარტო ამ სეგმენტის, არამედ მთლიანად ქართული ღვინის კატეგორიის „ლუმპენიზაციის“ შეუქცევადი პროცესი.
სამწუხაროდ მხოლოდ სასიამოვნო ფაქტებით არ შემოიფარგლა ჩემი მოგზაურობა Prodexpo-ს საგამოფენო დარბაზებში. ბოლო 15 წლის რუსეთის ღვინის ბაზარზე მუშაობის გამოცდილება საფუძველს მაძლევდა მეფიქრა, რომ გამოფენაზე ალბათ ვნახავდი გაუთვალისწინებელ სიურპრიზებსაც, რითაც ყოველთვის „გამოირჩეოდა“ რუსეთი. მოლოდინი გამართლდა და სამწუხაროდ იმაზე მეტად, ვიდრე ველოდი.
საკმაოდ ჭარბად იყვნენ წარმოდგენილი ე.წ. „ახალი ტალღის“ ქართული ღვინოები, რომელთა ბრენდების სახელი არაფერს მეუბნებოდა იმ მიზეზის გამო, რომ თბილისში, იშვიათი გამონაკლისის გარდა, არც ერთი მათგანი მაღაზიის თაროზე არ მინახავს. პირველი, რაც თვალში გეცემოდათ, იყო დიდი რაოდენობით თიხის ბოთლები, თუ ქოთან-სკულპტურები, ძალიან გამიჭირდა ამ საგნებისთვის ადეკვატური სახელის გამონახვა. მათი არსებობის გამართლების მიზნით ხშირად მოისმენთ არგუმენტს, თითქოს მსგავსი დიზაინი ქართული ტრადიციული ღვინის ჭეშმარიტი სახეა. 2006 წლამდე თიხის ესთეტიკა წითელ ხაზად გასდევდა ქართულ ღვინოს,ამიტომ მეტ ნაკლებად ველოდი მის რეინკარნაციას, მაგრამ ზოგიერთი მწარმოებლის კრეატიული ფანტაზია თუ ასე შორს წავიდოდა ნამდვილად არ მეგონა. მხედველობაში მაქვს მეტალის აბჯარ-ბანდაჟები და უცნაური ეპოლეტები, რომელთა არსებობის მოტივაცია ერთ-ერთი დიდ გამოცანაა, რის ახსნასაც ალბათ ვერ შევძლებ.
ტრადიციების მსგავს „დამცველებს“ ვურჩევ გადახედონ ისტორიას, გაიხსენონ თავადი ყიფიანის, ბოლქვაძის, ივანე ბაგრატიონის და სხვა იმ პერიოდის მწარმოებლების ღვინის ბოთლის გაფორმების სტილი, თვით საბჭოთა პერიოდის უბადრუკი ეტიკეტები და ადვილად დარწმუნდებიან, რომ ის, რასაც ისინი ასაღებენ „ქართულ ტრადიციულ დიზაინად“, სხვა არაფერია, თუ არა გვიანი საბჭოური და 90-იან ბანდიტურ-ნეპისტურ პერიოდში სპეციალურად რუსეთისთვის შექმნილი უბადრუკი დიზაინი, რომელსაც ქართულ ღვინოსთან არანაირი კავშირი არა აქვს და მე პირადად მას დავარქმევდი „მდაბიო სტილს“.
ზოგიერთი ექსპონატი სრულიად სამართლიანად იმსახურებდა საუკუნის ყველაზე უგემოვნო და მდაბიო კრეატივის „საპატიო წოდებას“. რად ღირდა თუნდაც „მიმინო“-ს შედევრი. ჩემი პროფესიიდან დამომდინარე არც თუ ისე ცოტა ღვინო გამისინჯავს: კარგი, ცუდი, საშუალო, უჩვეულო და ა.შ., მაგრამ ალბათ „მიმინოს“ სტენდთან პირველად გამიჩნდა ღვინის მიმართ სიბრალულის გრძნობა, როდესაც გაურკვეველი, ჭყიტინა ფერის ხავერდის სამოსში თუ კომბინიზონებში შეფუთული ღვინის ბოთლები ვიხილე, თან სამეფო გვირგვინით შემკული. ამ საშინელებას მარჯვენა მხარეს უმშვენებდა მეტალის აბჯარში ჩასმული ტიპიური ვისკის ბოთლი, „ქინძმარაულის“ წარწერით, ხოლო მარცხენა მხარს - უცნაური ფორმის ბოთლებში ჩამოსხმული მუკუზანი და წინანდალი. მკითხველს ვთხოვ ყურადღება მიაქციოს ამ კიჩ-არტის წინა ხაზზე მოთავსებულ ნახევრად შიშველ „მანდილოსანს“. როდესაც ამ სტენდის ერთ -ერთ მფლობელს, გაურკვეველი ეროვნების შავგვრემან ენერგიულ მამაკაცს ხუმრობით კომპლიმენტი ვუთხარი უნიკალური სტენდის მისამართით, მან ეს სერიოზულად მიიღო და დიდი ხალისით გამანდო მნიშვნელოვანი კონსტრუქციული ნოუ-ჰაუ: თურმე მეტალის სკულპტურა შიგნიდან ცარიელია და სავსებით საკმარისი იმისათვის, რომ „მიმინოს“ ბოთლებსა და ქოთნებს ჩამოაცვათ, ამ მარტივი მანიპულაციის შემდეგ ბოთლის ყელი თავს გამოყოფს ქალბატონის თავზე ამოშვერილ მილში... კომენტარი მკითხველისთვის მიმინდვია.
სავაჭრო მარკა „მიკიტანი“, ისევე როგორც „ზედაშე“, წარმოდგენილი იყო ჰოლდინგ DRIADA GROUP-ის სტენდზე. სარეკლამო ბუკლეტში ვკითხულობთ: „მიკიტანი - ასე ეძახდნენ ღვინის დამტარებლებს საქართველოს პროვინციებში მე-19 საუკუნემდე“ (!). თან ვგებულობთ საინტერესო ისტორიულ ფაქტს - თურმე მიკიტნები ითვლებოდნენ ღვინის ყველაზე დიდ სპეციალისტებად. ცნობისათვის: მე-19 საუკუნის თბილისში შექმნილი იყო ჯაჭვი „სირაჯი-მიკიტანი“, სირაჯები სოფლად იაფად ყიდულობდნენ გლეხებისგან ღვინოს, აზავებდნენ წყალში და შემდეგ ძვირად ყიდდენ მიკიტნებზე. ისინიც თავიანთ წილ წყალს ამატებდნენ და სთავაზობდნენ საზოგადოებას თავიანთ სამიკიტნოებში. პრობლემამ იმდენად მაშტაბური სახე მიიღო, რომ იმ დროინდელმა ჩინოვნიკებმა სპეციალური კომისია შექმნეს და ბრძოლა გამოუცხადეს მიკიტან-სირაჯებს. მინდა დავამშვიდო ეს „ძირძველი ქართული ტრადიციების“ დამცველები - მიკიტანის ფენომენი და ფსიქოლოგია ჯერ არ გამქრალა ქართულ ცნობიერებაში და მათი წყალობით სამწუხაროდ კიდევ დიდხანს იარსებებს.
ჩემს გაკვირვებას საზღვარი არ ქონდა, როცა თაროზე შემოდებული 2012 წლის „SHOTA RUSTAVELI”- Цинандали (წინანდალი) და Алазанская Долина (ალაზნის ველი) ვიხილე. სტილი დაცულია, ბრენდის და მწარმოებლის სახელი ინგლისურად, ხოლო ღვინის დასახელება ქართულ და რუსულ ენებზეა შესრულებული. საინტერესოა, იძლევა თუ არა ქართული კანონმდებლობა უფლებას სავაჭრო ნიშნად გამოყენებულ იქნას „შოთა რუსთაველი“.
როგორც აღმოჩნდა, ღვინის ბრენდებს „მიკიტანი“ და „შოთა რუსთაველი“-ს მწარმოებელია „ქართული ღვინის კორპორაცია“. ვერაფერს იტყვი, მშვენიერ კომპანიაში მოხვედრილა დიდი ქართველი პოეტი.
РВД- Русский винодельческий дом (რუსული მეღვინეობის სახლი), რომელიც შედის ჰოლდინგ MG GROUP-ში თავის საგამოფენო სტენდზე და სარეკლამო ბუკლეტში საკუთარი სავაჭრო ნიშნით გვთავაზობს შემდეგს: „Грузинский стандарт», რომელიც ბუნებრივად არაყი «Русский стандарт»- ის ასოციაციას იწვევს და „Шато Гурджаани”. ყველა ეს ღვინო წარმოდგენილია უცნაური ფორმის ღვინის ბოთლებში. განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსია ამ მწარმოებლის კიდევ ერთი ნიმუში „ქართული ტრადიციები“ - ღვინო, რომელიც რატომღაც კონიაკის ბოთლშია ჩამოსხმული, თუმცა ყველაფერი თავის ადგილზე დადგა, როდესაც მათ კატალოგში ზუსტად იგიგე ფორმის ბოთლში და მსგავსი დიზაინით შესრულებული ღვინო „Бакинский Бульвар» (ბაქოს ბულვარი) აღმოვაჩინე.
ეს იმ “შედევრების” არასრული ჩამონათვალია, რაც გამოფენაზე ვიხილე, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, საკმარისია რამდენიმე დასკვნის გასაკეთებლად:
პრინციპი, „ბიზნესისთვის კარგია ის გზა და მეთოდი, რასაც სარგებელი მოაქვს მატერიალური ფასეულობის სახით“ მუშაობს ყველა ქვეყანაში და ახალი ბიზნეს იდეების გენერირების ძირითადი მამოძრავებელი ძალაა. მაგრამ იქ არ იგულისხმება „ყველა“ გზა და მეთოდი, არამედ მხოლოდ ის, რასაც ზოგადი ან დარგობრივი კანონმდებლობა არ ზღუდავს. ძნელი წარმოსადგენია ფრანგული, იტალიური ან ესპანური მაღალი კლასიფიკაციის ღვინოები ჩამოსხმული ეიფელის კოშკის, მონა ლიზას ან ტორეადორის ფორმის თიხის ჭურჭელში. აქ არაფერ შუაშია ამ ქვეყნის მეღვინეების ფანტაზიის დეფიციტი. არც ის უნდა ვიფიქროთ, რომ არ მოიძებნებიან საქმოსნები, ვინც რუსეთის ბაზრისთვის არ შექმნიდა მსგავს შედევრს. ამ ფაქტის ახსნა საკმაოდ მარტივია - ღვინის კანონმდებლობა მკაცრ კონტროლს აწესებს მაღალი კლასიფიკაციის ღვინის შეფუთვასა და ეტიკეტირებაზე, თუმცა ჩვეულებრივი სუფრის ღვინოსაც არავინ მიაყენებს მსგავს შეურაცხყოფას. შეიძლება გამომიჩნდეს ოპონენტი და მითხრას, რომ რუსეთში კარგად იყიდება მსგავსი დიზაინი და რა ვქნათო. კი, ვეთნხმები ვირტუალურ ოპონენტს, თან „ვურჩევ“, მხოლოდ მკერდამდე არ გააშიშვლონ თიხის ბუტაფორია, უფრო თამამად იმოქმედონ და უფრო კარგად გაიყიდება.
აღნიშნული „ახალი/ძველი ტალღის“ მიმდევარ მწარმოებლებს ერთი საერთო აქვთ - ყველა მათგანის ასორტიმენტში ფართოდ არიან წარმოდგენილნი ადგილწარმოშობის დასახელების ღვინოები ხვანჭკარა, ქინძმარაული, ახაშენი, მუკუზანი და ა.შ. პირველ რიგში სწორედ ისინი ატარებენ მდაბიო დიზაინის მძიმე ტვირთს. არა მგონია რთული იყოს შესაბამისი ოფიციალური სტრუქტურების მხრიდან თუნდაც მინიმალური პრინციპების ჩამოყალიბება ადგილწარმოშობის კლასის ღვინოების შეფუთვის რეგლამენტირების თვალსაზრისით. ნუ დაგვავიწყდება თანამედროვე ღვინის ინდუსტრიის ელემენტარული ჭეშმარიტება - იმიჯს ქმნის არა მხოლოდ ღვინის ხარისხი, არამედ შეფუთვა და მარკეტინგ სტრატეგიაც. გასათვალისწინებელია ისიც, რომ თიხის ჭურჭელში ჩამოსხმული ორდინარული ღვინოც არანაკლებ ვნებს საქმეს, მხედველობაში მაქვს შემდეგი: როდესაც ისეთ უბრალო ღვინოს, როგორიცაა მაგალითად „ალაზნის ველი“, შევმოსავთ თიხით, ეს აუცილებლად გამოიწვევს მის გაძვირებას და იგი ავტომატურად ხვდება ელიტარული ღვინის საფასო სეგმენტში. როცა ადამიანი შეიძენს მსგავს ღვინოს და გასინჯავს, ვერაფერ „ელიტარულს“ იქ ვერ აღმოაჩენს და, შესაბამისად, დიდი შანსია მომავალში გულგრილად ჩაუაროს ბოთლში ჩამოსხმულ ხარისხიან „ახაშენს“ , რომელიც იგივე საფასო სეგმენტში იქნება, როგორშიც თიხის „ალაზნის ველი“.
„ტრადიციული ქართული შემოქმედების“ მსგავსი შედევრები სუვენირების ან ჭურჭლის მაღაზიაში რომ იყიდებოდეს ღვინის გარეშე, რა თქმა უნდა ამდენ დროს არ დავუთმობდით ამ თემას, მაგრამ როცა საქმე ეხება ქართულ ღვინოს, მეტი სიფრთხილე გვმართებს.
პრობლემა, რომელსაც შევეხე, ამ სტატიაში არა მგონია მხოლოდ სახელმწიფო სტრუქტურების საზრუნავი იყოს. „ახალი/ძველი ტალღის“ მეწარმეების მოღვაწეობა თუ გაგრძელდა, შორს არ არის ის დრო, როცა ქართული ღვინო დაკარგავს ელიტარულის იმიჯს და ეს ყველაფერი ზიანს მიაყენებს უკვე შემდგარ და განვითარებად ქართული ღვინის ელიტარულ სეგმენტს, და ის დიდი შრომა, რაც გაწიეს ღირსეულმა მწარმოებლებმა, შეიძლემა, როგორც მინიმუმ, წყალში ჩაიყაროს. იმედია ისინიც იტყვიან სათქმელს.
რაც შეეხება აღნიშნული კატეგორიის ღვინის ხარისხს, სამწუხაროდ ყველა დისტრიბუტორი არ იძლეოდა დეგუსტაციის უფლებას, მაგრამ ის რამოდენიმე ნიმუში, რაც გავსინჯეთ, გაცილებით უფრო მაღალი ხარისხის იყო, ვიდრე ემბარგომდელ პერიოდის ანალოგიური სტილის ღვინოები და აშკარა დისონანსში იყო შეფუთვისა და ეტიკეტირების დიზაინთან (ჩემთან ერთად დეგუსტაციებში მონაწილეობდა ღვინო „გლახუნას“ მწარმოებელი რამაზ ფეიქრიშვილი).
და ბოლოს, თავს უფლებას მივცემ რამდენიმე რჩევა მივცე იმ ქართველ მწარმოებლებს, რომლებიც თავიანთი ღვინის შეფუთვისა და ეტიკეტირების საპასუხისმგებლო საქმეს რუსეთის მხარეს ანდობენ. გაითვალისწინეთ, რომ ამ ოპერატორების უმეტესობას გათვლილი აქვს ბიზნესი დაბალი გემოვნების რუს მომხმარებელზე, რომლიც მოსახლეობის 60%-ზე მეტს შეადგენს და არც თუ ისე დიდი მყიდველობითი უნარით გამოირჩევა. ამ ტიპის მომხმარებელი დღემდე საბჭოთა ფასეულობების ერთგულია და თანაც საკმაოდ ასაკოვანი. ეს კატეგორია ყველა სხვასთან შედარებით უპერსპექტივოა და წლიდან წლამდე მცირდება. მათ გემოვნებაზე მეტყველებს ის ფაქტი, რომ ყველაზე გაყიდვადი ბრენდები რუსეთში არიან კრასნოდარისა და ყუბანის მხარის ღვინოები, რომელთა ხარისხზე მათი სახელებით შეგიძლიათ იმსჯელოთ, მაგალითად «Южное танго“ (სამხრეთული ტანგო) ან «Исповедь грешницы» (ცოდვილი ქალის აღსარება). რუსეთის ალკოჰოლური ბაზრის ოპერატორების პორტფოლიოში შეხვდებით სხვადასხვა ქვეყნის ფოლკლორულ მარგალიტებსაც, მაგალითად გერმანიიდან - „Любимая кошка» (საყვარელი კატა), «Ночной флирт» (ღამის ფლირტი), «Молоко любымой женщини» (საყვარელი ქალის რძე) და ა.შ. მათი საქონელ ბრუნვის დიდი წილი სწორედ ამ ტიპის ღვინოებზე მოდის და ნუ გაგიკვირდებათ, თუ კარგ კრეატიულ იდეებს ვერ შემოგთავაზებენ.
Совок – სიტყვა, რომელიც დამკვიდრდა რუსეთში, მას იყენებენ შეზღუდული მსოფლმხედველიბის, მდაბიური სტილის, ინდივიდუალიზმის დეფიციტისა და ყველა იმ მანკიერი ასპექტის გამოსახატავად, რაც საკმაოდ უხვად ახასიათებდა საბჭოთა კავშირის დროინდელ ეპოქას და დღესაც არც თუ იშვიათად ვხვდებით პოსტ საბჭოთა სივრცეზე, სამწუხაროდ არც თუ იშვიათად საქართველოშიც.
© ღვინის კლუბი /Weekend
ბეჭდვა
თქვენი კომენტარი