იაპონელი ღვინის მწერალი იუტაკა კიტაჯიმა 2016 წელს გავიცანით „ახალი ღვინის ფესტივალის“ ფარგლებში გამართულ დეგუსტაციაზე -"ქვევრის ღვინოები საქართველოს ფარგლებს გარეთ," რომელზეც ფრანგი, იტალიელი, გერმანელი, ავსტრიელი, სლოვენიელი და იაპონელი მეღვინეების მიერ ქართულ ქვევრებში დაყენებულ ღვინოები გავსინჯეთ. აქედან დაიწყო ჩვენი მეგობრობა და თანამშრომლობა.
რამდენიმე დღის წინ კი ღვინის კლუბმა, ჩვენი იაპონელი მეგობრისგან, საჩუქრად მივიღეთ შესანიშნავი წიგნი - "ქართული ქვევრის ღვინო", რომელიც იაპონურად მოგვითხრობს ქართული ქვევრის ღვინის ტრადიციაზე.
წიგნი შედგება ორი ნაწილისგან: თავი პირველი - ქვევრის ღვინო საქართველოში, თავი მეორე - საკვები და კულტურა საქართველოში. შესავალში მიმოხილულია ქართული ვაზის ჯიშები. ცალკე თავები ეთმობა ქართველ მეღვინეებს: სოლიკო ცაიშვილს (ჩვენი ღვინო), ნიკოლოზ ანთაძეს (ანთაძეების მარანი), ჯონ ვურდემანს (ხოხბის ცრემლები), არჩილ ნაცვლიშვილს (კეროვანი), იაგო ბიტარიშვილს (იაგოს ღვინო), რამაზ ნიკოლაძეს (ნიკოლაძეების მარანი), გაიოზ სოფრომაძეს (გაიოზ სოფრომაძის მარანი), გოგიტა მაკარიძეს (მაკარიძის მარანი), ზურაბ თოფურიძეს (იბერიელი); ასევე მექვევრე ზალიკო ბოჟაძეს და 2016 წლის ახალი ღვინის ფესტივალს.
ის, თუ საიდან გაჩნდა შორეულ იაპონიაში ქართულ ღვინოზე წიგნის შექმნის იდეა, ამის შესახებ ღვინის მწერალ იუტაკა კიტაჯიმასთან ინტერვიუდან შეიტყობთ, რომელიც საქართველოს ღვინის კლუბმა ჩაწერა:
- მოკლედ გვიამბეთ თქვენი საქმიანობის შესახებ.
- მე დამოუკიდებელი ღვინის მწერალი ვარ. 1998 წლიდან დაახლოებით ათი წელი გერმანიის ღვინის რეგიონის, მოზელის ძველ ქალაქ ტრირში ვცხოვრობდი, სადაც გერმანიის შუასაუკუნეების ისტორიას ვსწავლობდი. 2005 წელს ღვინის ჟურნალ „ვინოთეკაში“ დავიწყე წერა. იაპონიაში დაბრუნების შემდეგ შესაძლებლობა მქონდა, იაპონიაში ცნობილი ხარისხიანი ღვინის იმპორტიორი კომპანიის - „რასინის“ ჟურნალთან მეთანამშრომლა. სწორედ ესაა კომპანია, რომელმაც 2013 წელს იაპონიის ბაზარზე ქვევრის ნამდვილი, ბუნებრივი ქართული ღვინოები შეიტანა.
- როგორ გაგიჩნდათ იაპონიაში ქართული ქვევრის შესახებ წიგნის გამოქვეყნების იდეა ?
- სინამდვილეში ეს არ იყო ჩემი იდეა. 2016 წლის დასაწყისში, „რასინის“ გენერალურმა დირექტორმა, ქალბატონმა იასუკო გოდამ ქართული ქვევრის შესახებ წიგნის შექმნის იდეა გამიზიარა. მან მკითხა, მქონდა თუ არა სურვილი, ამ წიგნის ერთ-ერთი ავტორი გავმხდარიყავი. საქართველოში უკვე ნამყოფი ვიყავი, 2011 წლის ნოემბერში, ჟურნალ „ვინოთეკის“ სახელით და გამოქვეყნებული მქონდა სტატია, რომელსაც კარგი გამოხმაურება მოჰყვა. საქართველოსადმი და მისი ქვევრის ღვინოებისადმი ინტერესი არ გამნელებია, ამიტომ ვიფიქრე, რომ პროექტი კარგ შესაძლებლობას მომცემდა, საქართველოში ისევ ჩამოვსულიყავი და მეტი გამეგო მის შესახებ.
- ვინ არიან წიგნის ავტორები?
- წიგნს ოთხი ავტორი ჰყავს. ქართული კერძების და კულტურის შესახებ თავი დაწერა ქალბატონმა ნაცუ შიმამურამ, რომელიც ნიჭიერი ჟურნალისტია და თითქმის 20 წელია Slow Food-ში მუშაობს. ის საქართველოში 2002 წელს ჩამოვიდა და ბატონი რამაზ ნიკოლაძე გაიცნო. ორი წლის შემდეგ მან ბატონი რამაზი Slow Food–ს გააცნო, როგორც ქართული ღვინის კულტურის წარმომადგენელი. ნაცუ შიმამურა პირველი იაპონელი ჟურნალისტი იყო, რომელმაც ქართული ქვევრის ღვინოებს სრული სტატია მიუძღვნა.
ქალბატონი გოდა წიგნის დასკვნით ნაწილზეა პასუხისმგებელი. იგი თავის მოსაზრებებს საკუთარ ღვინის ბიზნესზე დაყრდნობით აყალიბებს და საკუთარ დაკვირვებებს გვიზიარებს. მე მოვამზადე თავი ქართული ღვინის შესახებ.
წიგნის გამოქვეყნების სრული დაგეგმვა უკვე სახეზეა. შესავალი ნაწილი მოამზადა ბატონმა მასააკი ცუკაჰარამ, რომელიც ღვინის შესახებ რამდენიმე წიგნის მთარგმნელი და ქალბატონი გოდას ბიზნესპარტნიორია.
გთხოვთ, გაითვალისწინოთ, რომ წიგნი მხოლოდ მეღვინეებისთვის მომზადდა და მათვე ეძღვნება. ის ქართული ქვევრის ღვინის ტრადიციაზე მოგვითხრობს.
- ვისთან თანამშრომლობდით საქართველოში წიგნზე მუშაობისას ?
- გასულ წელს თითქმის ერთი კვირით ვიყავი საქართველოში. რამდენიმე მეღვინემ გამიწია დახმარება, რომლებიც ქვევრის ღვინოების ასოციაციის წევრები არიან. განსაკუთრებულ მადლობას ვუხდი რამაზს, ნიკოლოზ ანთაძეს, სოლიკო ცაიშვილს, ჯონ ვურდემანს და ზურაბ თოფურიძეს. როცა იაპონიაში ვიყავი და კითხვა გამიჩნდებოდა, ელექტრონული ფოსტით ვუკავშირდებოდი რამაზს. ისიც სულ რაღაც 5 წუთში მიგზავნიდა პასუხს.
- რა იყო ყველაზე უცნაური და მოულოდნელი შთაბეჭდილება/მოგონება საქართველოდან, რაც გსურთ გაიხსენოთ?
- ყველაზე შთამბეჭდავი მოგონება იყო სოლიკოს მეგობრის დაბადების დღის სუფრა, რომელზეც, საბედნიეროდ, მეც აღმოვჩნდი. სუფრის გამოცდილება უკვე მქონდა 2011 წელს საქართველოს მთავრობის მიერ უცხოელი სტუმრებისთვის გამართული ოფიციალური მიღებიდან. თუმცა, ამჯერად ეს ნამდვილი სუფრა იყო ოჯახის წევრების, მეგობრების და მეზობლებისთვის. მართალია, ბოლომდე არ მესმოდა, რას ამბობდნენ თამადა და ჩემს ირგვლივ მსხდომი ადამიანები, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ატმოსფერო სრულიად განსაკუთრებული იყო: ძალიან მეგობრული, შინაურული, თავაზიანი. ერთგვარი სიწმინდის განცდა მეუფლებოდა. ღვინო და კერძები ძალიან გემრიელი იყო. ვფიქრობ, იმ საღამოს მივხვდი, თუ რატომ გრძელდება მეღვინეობის ტრადიცია საქართველოში 5000 წელზე მეტხანს.
© საქართველოს ღვინის კლუბი, ღვინის ეროვნული სააგენტო, ღვინის საინფორმაციო ცენტრი.
ბეჭდვა
თქვენი კომენტარი