Ben Frank wine საქართველოს შესახებ წერს, ის მსოფლიოს საუკეთესო ღვინისა და ალკოჰოლური სასმელების ბრენდებს გაერთიანებული სამეფოს ბაზარზე გაშვებასა და იქ ბაზრის წილის გაზრდაში ეხმარება. როგორც სტატიაში ვკითხულობთ, ივლისის პირველ კვირაში ღვინის მწერალმა ელი სკოტმა და ბენ ფრანკმა საქართველოში სარა ებოტთან ერთად რამდენიმე მარანი და მეღვინეობა მოინახულეს. ავტორის ყურადღება პირველ რიგში ქვეყნის ყველა კუთხესა და სოფელში უამრავმა მარანმა და მეღვინეობამ მიიქცია. მისთვის ძალიან გასაკვირი აღმოჩნდა ისიც, რომ ღვინოს ყველა პროფესიის ადამიანი ამზადებს: “ტაქსის მძღოლებიდან დაწყებული მასწავლებლებით დამთავრებული ყველა თავის ღვინოს ამზადებს, თუმცა ნამდვილი ქართული ღვინის გასაგებად და აღსაქმელად მისი ისტორიის ცოდნაა საჭირო” - ვკითხულობთ სტატიაში.
ელი სკოტი ქვევრის ტექნოლოგიის, ადგილობრივი ვაზის ჯიშების, მწარმოებლებისა და ქართული კულინარიის შესსახებ საუბრობს. პირველ რიგში მკითხველს ქვევრში ღვინის წარმოების შესახებ აცნობს. ახსენებს იმასაც, რომ ქვევრის ღვინოები ქართული წრმოების 10 - 12%-ს შეადგენს. აქ ზაზა კბილაშვილიც საუბრობს, სადაც ქვევრის დამზადების შესახებ ყვება: “ქვევრის დამზადების სწავლას არც ისე ცოტა დრო სჭიერდება. ჭურჭელი ფენა-ფენაა დამზადებული, თითოეული ფენა რამდენიმე სანტრიმეტრიანი თიხა უნდა გაშრეს იქამდე, სანამ მეორე დაემატება. ნესტიანი და სუსტად განათებულ დაბალჭერიან სარდაფში თიხა ძალიან სწრაფად არ შრება, ზამთარში უფრო მეტი დრო სჭირდება. ლოდინი ნამდვილად ღირს, რადგან ქვევრი ერთხელ იდგმება და შემდეგ საუკუნეების განმავლობაში ძლებს”. - აღნიშნავს ზაზა.
ელი სკოტი ყურადღებას მცირე მარნებზეც ამახვილებს, სადაც თაობებს გადაეცემათ ღვინის წარმოების ტრადიცია. ნინო კაკუტია, ვისი ქვევრებიც საკუთარი სახლის სარდაფში გამოუყენებელ საცურაო აუზში ინახება, ცნობილ ჯიშებთან ერთად ისეთ უცხო ვაზის ჯიშებსაც შეხვდებით, როგორიცაა ბუზა. ირაკლი ფერაძე ღვინოს დიდი ხანია აწარმოებს, წელიწადში 50 000-მდე ბოთლსა და 20 სხვადასხვა ღვინოს, მათ შორის მუხაში დავარგებულსა და ჩინურს: “მცირე მეწარმე-მეღვინეებს შორის ძალიან ახლო და ძვირფასი ურთიერთობაა, რომლებსაც სხვების წარმატება ძალიან უხარიათ, მსგავსი თანამშრომლობა კი მხოლოდ და მხოლოდ ზრდის ღვინის ხარისხს” - საუბრობს ელი სკოტი.
ავტორი დასძენს იმასაც, რომ ქართულ ღვინოზე გასტრონომიისა და სამზარეულოს ხსენების გარეშე საუბარი შეუძლებელიც კია. მკითხველს უამბობს სუფრისა და სადღეგრძელოების კულტურაზე და მათ საუკეთესო კერძებსაც უზიარებს: ქათმის შქმერული, ხარჩო, ლობიო და ხაჭაპური: “ეს საზიარო კერძები ძალიან უხდება ქართულ ქარვისფერ და ქვევრის ღვინოებს, რომლებსაც წიპწებთან დიდხნიანი კონტაქტის გამო ტანინების მაღალი დონე აქვს და ამ მრავალფეროვან გემოებს ძალიან ეხმიანება.” ახსენებს მეღვინეობა “შილდასაც”, სადაც ბრიტანელ სტუმრებს ზღვის ბასით გაუმასპინძლდნენ მწვანე ქლიავისა და ტარხუნის სოუსით. ავტორის რჩეული კი შერეული ტყის სოკოს კერძია, რომელიც საფერავს ძალიან მოუხდა. სტატიას ვრცლად Ben Franks-ის გვერდზე გაეცნობით.
© ღვინის კლუბი/vinoge.com