Decanter ღვინის წამყვანი ჟურნალია, რომელსაც ყოველ თვე დაახლოებით 2,2 მლნ. ადამიანი კითხულობს მსოფლიოს 100-ზე მეტ ქვეყანაში. უძველესი ღვინის გამოცემა დიდ ბრიტანეთში 1975 წელს დაარსდა და მისი მეშვეობით უცხოელი მკითხველი საქართველოს და ქართული ღვინის შესახებ ამბებსაც საკმაოდ ხშირად ეცნობა.
სტატიაში ქვევრის ტექნოლოგიასაც აღწერენ დეტალურად, მკითხველს კი გოგი დაქიშვილის რჩევებს უზიარებენ: “ქვევრის სიდიდე მნიშვნელოვანია. უფრო დიდი ქვევრები უფრო მაღალ ტემპერატურასაც აღწევენ დუღილის დროს (დაახლოებით 28-30°C- 2000ლ. ქვევრის შემთხვევაში), პატარა ქვევრებში კი უკეთესად ვრცელდება სითბო (22 - 24° C - 200ლ.) უფრო მაღალი ტემპერატურა კარგია მეტი ტანინისა და ფენოლის გამოსამუშავებლად, ხოლო დუღილის შედარებით დაბალი ტემპერატურა უფრო ცინცხალი არომატების შესაძენად.” თავად გოგი დაქიშვილი დიდ და მცირე ზომის ქვევრებში დავარგებულ წითელ ღვინოს ურევს ერთმანეთს, თუმცა მიიჩნევს, რომ 2000 ლიტრიანი ჭურჭელი საუკეთესო ზომაა ქვევრის ღვინის დასაყენებლად.
“ქვევრის კედლების სისქე კიდევ ერთი ფაქტორია, რომელიც ტემპერატურის კონტროლს ეხება” - ამბობს მიშა დოლიძე, მარანი “კასრელის” დამფუძნებელი Decanter-თან. Koncho & Co. კი იყენებს დამატებით გაგრილების სისტემას მიწისქევშ ქვევრებისთვის, რათა ტემპერატურა უფრო უკეთ დარეგულირდეს.
ავტორი წერს იმერულ ქვევრებზე და ასევე, ზაზა კბილაშვილის ქვევრის დამზადების ტექნოლოგიაზეც, კახეთიდან: “მიუხედავად იმისა, რომ ქვევრები ოდესღაც ფართოდ იწარმოებოდა საქართველოში, დღესდღეობით მხოლოდ რამდენიმე გამოცდილი მეთუნე ფლობს ამ ტექნიკას. კბილაშვილის სახელოსნოს შემთხვევაში, მწარმოებლებს შეიძლება 1 წლიანი ლოდინიც კი მოუწიოთ. მზარდი მოთხოვნის ნაწილს მეორადი ქვევრის ვაჭრები აკმაყოფილებენ. ზოგიერთი მწარმოებელი უპირატესობას უკვე “შემოწმებულ” ქვევრაც ანიჭებს ხოლმე, მაგალითად “თბილღვინო” - ვკითხულობთ Decanter-ში. ეს საფრთხე, შეიძლება ითქვას, რეალურია. როგორც მიშა დოლიძე ამბობს, თუ თიხა სათანადოდ არ არის შერეული და “გამომცხვარი”, გაჟონვა რეალური რისკია, ამიტომ ქვევრის მდგომარეობის შემოწმება ძალიან მნიშვნელოვანია მასში ყურძნის ჩაწურვამდე ან ღვინით ავსებამდე.
Decanter ქვევრის ღვინოებსაც ურჩევს მკითხველს:
“მილდიანი”, ქვევრის ხიხვი, 2018 - გრეიპფრუტის, ციტრუსის, ფორთოხლისა და გარგრის არომატები აქვს, იგრძნობთ მანგოს სურნელებასაც.
“მარანი კასრელი”, ქისი ქვევრი,2020 - მუქი ქარვისფერი ღვინო ლიმონისა და ფორთოხლის კანის არომატებით, მაღალი ტანინების დონითა და პიტნის ჩაის ტონებით.
“გიუაანი”, მწვანე ქვევრი, 2014 - 4 თვის განმავლობაში ჭაჭაზე დავარგებულ ღვინოს აქვს თაფლის, ყვითელი ვაშლისა და კარამელის სურნელი.
“ხარება”, მონასტრის ქვევრის ღვინო, ციცქა, 2012 - ეს ღვინო 500-900 ლიტრიან ქვევრშია დავარგებული. აქვს ბანანის კანის, ყვითელი ვაშლის, ტკბილი სანელებლებისა და ანანასის ჩირის სურნელი, იგრძნობთ მანგოს, თხილისა და ფორთოხლის ცედრის არომატებსაც.
Koncho & Co, მცვივანი კახური ქვევრი, 2018 - 7 თვე ქვევრში დაძველებული ეს ქარვისფერი ღვინო გარგრის, ანანასისა და კრემოვანი არომატებით ხასიათდება. მანგოს ტკბილი სურნელი დახვეწილი მჟავიანობითაა დაბალანსებული, ღვინოს კი გრძელი, სასიამოვნო დაბოლოება აქვს.
Tiko Estate, ქარვისფერი ქისი, 2021 - იგრძობთ მარციპანის, ფორთოხლის კანის, ატმის არომატებს.
“შილდა”, რუსთაველი ქისი ქვევრი, 2020 - აქ ვაშლის, ტკბილი სანელებლებისა და ტანინების სიმკვეთრეს იგრძნობთ.
ავტორი მკითხველს ურჩევს “თბილღვინოს” ქვევრის 2020 წლის რქაწითელს, “წინანდლის მამულის”, რქაწითელს, The Twins wine House—ის კახურ მწვანეს, “თბილღვინოს”, ქვევრის საფერავს, Koncho & Co. 2019 წლის ქვევრის საფერავსა და “მილდიანის”, ოცხანურ საფერეს. სტატიას ვრცლად Decanter-ზე გაეცნობით.
© ღვინის კლუბი/vinoge.com