ჯენსის რობინსონის წიგნის, „როგორ დავაგემოვნოთ ღვინო“ მიხედვით
თვალი
ეს განყოფილება განკუთვნილია შერლოკ ჰოლმსებისთვის, რომლებსაც სურთ, რომ ბრმა დეგუსტაციის საკითხში ნამდვილი პროფესიონალები გახდნენ. გარეგნული იერის მიხედვით ღვინოზე დასკვნების გაკეთების უნარი ერთობ სასარგებლოა დეგუსტატორისათვის.
იმისათვის, რომ კარგად შეხედოთ ღვინის ფერს, უმჯობესია ბოკალი დახაროთ თქვენგან 45º კუთხით, ამასთან, უზრუნველყოფილ უნდა იქნეს ფონი სწორი და ნათელი ზედაპირით.
ერთი შეხედვით
თუ ღვინოს საკმაოდ მკრთალი და ერთგვაროვანი ფერი აქვს, ანუ სითხე ბოკალის ცენტრში და კიდეებზე დაახლოებით ერთი და იმავე ფერისაა, თქვენს წინაშე ერთი ჩვეულებრივი პროდუქტია. კარგი ღვინოების უმრავლესობა სინამდვილეში ძალზე საინტერესოდ გამოიყურება, მათ ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული შეფერილობა აქვთ, - ცენტრში უფრო მუქი, ნაპირთან კი შედარებით ნათელი. ამის თქმა განსაკუთრებით მართებული დავარგებულ წითელ ღვინოზე იქნებოდა. რაც უფრო ძველია ღვინო, მით მეტად საგრძნობია განსხვავება ცენტრში გაჯერებულ ფერსა და კიდეებთან თავმოყრილი სითხის თითქმის სრულიად გამჭვირვალე ფერს შორის.
მეორე შეხედვით
წითელი ღვინოები, როგორც წესი, ასაკთან ერთად იცვლიან ფერს და იისფერიდან ან ჟოლოსფერიდან გადაიქცევა ნარინჯისფერ-წითელ-აგურისფრად. თეთრი ღვინოები კი თავდაპირველად უფერულები არიან და ასაკის მატებასთან ერთად ჯერ ყვითლდებიან, ხოლო შემდეგ ყავისფრდებიან. ღვინის ნამდვილი (ასაკის შესაბამისი) ფერის ნახვა შეიძლება ბოკალის კიდეებიდან ოდნავ ცენტრისკენ. ეს განსაკუთრებით მუქ წითელ ღვინოებზე ითქმის - ისინი თითქმის შავია, რომ არა კიდეებთან ახლომდებარე "ნამდვილი" ფერის თხელი რკალი.
წითელი ღვინოებისთვის ფერი სიმწიფის უპირველესი ინდიკატორია. მუქი ცისფრის მსუბუქი ელფერი მის ახალგაზრდობაზე მიუთითებს, ხოლო სულ ოდნავი მიდრეკილება ყვითლისკენ/ნარინჯისფერისკენ უკვე მეტ-ნაკლებად ხანდაზმულ ასაკზე მეტყველებს. რაც უფრო მეტად შეიმჩნევა ბოკალის კიდეებთან ფაქიზი განსხვავება ფერში, მით უფრო ძველია ღვინო. თეთრი ღვინის სიმწიფე ნაკლებად მჟღავნდება ფერში და ფერის მიხედვით მისი გარჩევა წითელივით იოლი არ არის. თეთრი ღვინოების უმრავლესობა ექცევა ვიწრო დიაპაზონში ღია ჩალისფერსა და ღია მოოქროსფროს შორის, და მიუხედავად იმისა, რომ მათ ასაკთან ერთად გამუქებისკენ აქვთ მიდრეკილება, ისე თვალშისაცემად მაინც არ ეცვლებათ ფერი, როგორც წითელ ღვინოებს.
წითელი ღვინოები
იისფერი: ახალი ღვინოების უმეტესობა, რომლებიც განკუთვნილია ხანგრძლივი დაძველებისთვის.
ალუბლისფერი: ბევრი მსუბუქი წითელი ღვინო, დამზადებული ყურძნის ისეთი ჯიშებისგან, როგორებიცაა პინო ნუარი, გამე, გრენაში, მერლო, აგრეთვე AOC და DOC ბოჟოლე, შინონი, ბურგეი, ვალპოლიჩელა და ზოგიერთი ახალზელანდიური წითელი ღვინო.
ჟოლოსფერი: წითელი ღვინის ჩვეულებრივი ფერი, მისი მეშვეობით ვერ განსაზღვრავ, რომელ ღვინოსთან გაქვს საქმე.
მუქი წითელი: თუ ფერი ძალზე მუქია, შესაძლოა ღვინო დაწურული იყოს ნებიოლოს ან სირას ჯიშის ყურძნისგან, ანდა კაბერნე სავინიონი ცხელი ჰავის მხარიდან.
მოწითალო-მოყავისფრო: ასეთი ღვინო, სავარაუდოდ, ხანდაზმული ასაკისაა.
ნარინჯისფერი ტონი დამახასიათებელია ნებიოლოდან დაწურული ღვინოებისთვის, როგორებიცაა ბაროლო, ბარბარესკო და ბრუნელო დი მონტალჩინო. შავი შეფერილობა იმაზე მიუთითებს, რომ ეს ღვინო სამხრეთ აფრიკიდან ან ავსტრალიიდან არის, და მიუხედავად მოწიფულობისა, არც ისე ძველია.
თეთრი ღვინოები
თითქმის უფეროები: კოლომბარის (Colombard), შენენ ბლანის ჯიშის ღვინოები; აგრეთვე ღვინოები სოავე, მიუსკადე, ძალიან ახალგაზრდა შაბლი; იაფფასიანი ღვინოები განსხვავებული ჯიშებიდან.
მომწვანო შეფერილობა: თუ ამასთან ერთად ღვინო უფერულიცაა, მაშინ საქმე გვაქვს გერმანულ ღვინოებთან; მომწვანო-მოოქროსფრო კი ყველაზე მეტად ავსტრალიურებია.
მკრთალი ყვითელი: ახალგაზრდა მშრალი ღვინოების უმრავლესობის სტანდარტული ფერია.
მოოქროსფრო-მოყვითალო: ევროპაში გაჯერებული ფერი მიუთითებს მზის სიჭარბეზე, ასაკზე ან შაქრიანობაზე. შარდონედან დაწურული ძალიან ახალგაზრდა ღვინოებიც კი, რომლებიც კალიფორნიაში ან ავსტრალიაშია დამზადებული, ამ ფერისკენ იხრება; გევიურცტრამინერის, პინო გრის, სემიიონისა და ვიონიეს ჯიშები კი პირიქით, სადაც არ უნდა იზრდებოდეს, როგორც წესი, მუქი შეფერილობის თეთრ ღვინოებს გვაძლევს.
გაჯერებული ოქროსფერი: დიდებულ ტკბილ ღვინოებს ასაკთან ერთად შეუძლიათ ყავისფერი შეფერილობაც შეიძინონ, თანაც ისე, რომ ხარისხი არ გაიუარესონ.
ვარდისფერი ღვინოები
შეიძლება ძალიან განსხვავდებოდნენ ფერისა და შეფერილობის მიხედვით. იისფერი შეფერილობა დამახასიათებელია ულტრათანამედროვე მეღვინეობისთვის, ნარინჯისფერი მიუთითებს მჟავიანობაზე. თუმცა, ვარდისფერი ღვინის ბრმა დეგუსტაცია სრულიად უაზრო საქმიანობა იქნებოდა, რომ არა ერთი ოქსიუმორონი: თუკი ქვეყანაზე არსებობს ღვინო, რომელიც სპეციალურად იმისთვისაა დამზადებულია, რომ სერიოზულად არავინ მიიჩნევდეს, ეს ვარდისფერი ღვინოა.
მესამე შეხედვით
მნიშვნელოვანია არა მხოლოდ თავად ფერი, არამედ მისი ინტენსიურობაც. წითელი ღვინოები ასაკთან ერთად უფერულდება (გარდა გასაოცარი ბურგუნდიული მეურნეობის - დომენ დე ლა რომანე-კონტეს ზოგიერთი ღვინისა (Domaine de la Romanée Conti), რომლებსაც 10-დან 20 წლამდე ასაკში აშკარად ეტყობა რაღაც იდუმალი სიწითლე). წითელი ღვინის ძალიან მუქი ფერი სავარაუდოდ მიგვანიშნებს, რომ ის ან ძალიან ახალგაზრდაა, ან სქელკანიანი ყურძნისგან არის დაწურული, წარმოებულია ეკვატორთან ახლომდებარე მხარეში ან განსაკუთრებულ მზიან სეზონში, დაყენებულია ნებიოლოდან, სირადან ან ძალიან მწიფე კაბერნე სოვინიონიდან. ხანდაზმული ასაკის, ეკვატორიდან ზვრების სიშორის, ან იმის გამო, რომ მოსავლის აღებას ცოტა ხნით ადრე წინ უსწრებდა ძლიერი წვიმები, წითელი ღვინოები შეიძლება ფერმკრთალიც იყოს.
თეთრ ღვინოებში პირიქით - ფერის გაჯერებულობა ასაკზე მიუთითებს. ასევე შეიძლება ვივარაუდოთ, რომ შედარებით ტკბილი ღვინო გამუქდა მუხასთან ან მუხის ბურბუშელასთან კონტაქტის გამო.
მეოთხე შეხედვით, ანუ ვაბრუნებთ ბოკალს
უკანასკნელი ტრიუკი, რომელიც ყოველთვის წარუშლელ შთაბეჭდილებას ახდენს არც თუ ისე კარგად გათვითცნობიერებულ თანამოტრაპეზეებზე, ძალიან მარტივია. დაატრიალეთ ბოკალი ღერძის გარშემო (შეიძლება ოდნავ დახაროთ), შემდგომ ისევ დააბრუნეთ ვერტიკალურ მდგომარეობაში და ბოკალის კედლები გეტყვიან, თუ რამდენად მრავალფეროვანია ღვინოები სისქისა და სიბლანტის მიხედვით (ეს ხერხი გარკვეული დროით აძლიერებს ღვინის არომატს). ძალიან ბლანტი ღვინოები ტოვებს "ნაფეხურებს" ან "ცრემლებს" - ვერტიკალურ კვალს, თითქოსდა ბოკალის კედლებზე გამჭვირვალე ლაქს უდენია. სიბლანტე ღვინის სხეულიანობისა და წონის, და შესაბამისად, ალკოჰოლის მაღალი შემცველობის და/ან მაღალი სიმკვრივის კარგი ინდიკატორია. ჩვეულებრივ, მსუბუქი ღვინოები ბოკალის კედლებზე არ ტოვებს შესამჩნევ კვალს, მაშინ როდესაც სქელ ღვინოებს აშკარად გამოხატული ჩამონაჟონი აქვთ. ამასთან, აუცილებელია იმის ცოდნა, რომ მეღვინეს დაბალტემპერატურიანი ფერმენტაციის გამოყენებით შეუძლია გარკვეულწილად გაზარდოს სიბლანტე.
ღვინის დატრიალება ყველაზე ადვილი ფეხიან ბოკალშია. ბოკალის ფეხი დაიჭირეთ ერთი მხრიდან ცერა და მეორე მხრიდან ორი-სამი თითით. შემდეგ ფრთხილად დაიწყეთ ბოკალის დატრიალება ვერტიკალური ღერძის გარშემო, ისე რომ ღვინო მთლიანად შემოევლოს ბოკალის კედლებს. შემდეგ ბოკალი დადგით მაგიდაზე და კედლებს შეხედეთ: იქ დიდ წებოვან ნაღვენთებს ამჩნევთ თუ მხოლოდ სინოტივის მსუბუქ კვალს? თუ პირველია, ესე იგი, ამ ღვინოში სპირტის მაღალი შემცველობაა.
დეგუსტაციის ტექნიკა - შედეგები
ვიზუალური შეფასება
პირველ რიგში, შეხედეთ ბოკალში ჩასხმულ ღვინოს. თუ თქვენ სიამოვნებისთვის სვამთ, საკმარისი იქნება უბრალოდ დარწმუნდეთ, რომ ღვინო სუფთაა და არ შეიცავს ბუშტულებს (თუ ისინი არ უნდა იყოს). თქვენ ასევე შეგიძლიათ ყურადღებით დააკვირდეთ მის ფერსა და შეფერილობას, დახრით რა მას 45º კუთხით თეთრი ზედაპირის ფონზე, და გამოიკვლიოთ შეფერილობის ინტენსიურობა ბოკალში ზემოდან ჩახედვისას, როგორც ეს უკვე აღვწერეთ. თუ თქვენ ღვინის იდენტიფიცირება ან მისი ხარისხის შესახებ გარკვეული წარმოდგენის შექმნა გსურთ, ამაში ძალიან დაგეხმარებათ უკანასკნელი ორი სავარჯიშო. ამ საქმის მცოდნეებს საათობით შეუძლიათ ისაუბრონ ღვინის სხვადასხვა შეფერილობასა და ნახევარტონებზე, მაგრამ პრაქტიკაში ვიზუალური შეფასების სტადია სულ რამდენიმე წამს იკავებს.
სუნით
ახლა რაც შეეხება სუნის გამოკვლევის უმნიშვნელოვანეს სტადიას. თქვენ შეგიძლიათ უბრალოდ მიიტანოთ ბოკალი ნესტოებთან და ჩაისუნთქოთ, მაგრამ აორთქლება უფრო ძლიერი იქნება, თუ დაყნოსვამდე ოდნავ შეანჯღრევთ ღვინოს, - ამისათვის საჭიროა ბოკალის დატრიალება დაახლოებით ისე, როგორც ეს ზემოთაა აღწერილი. აქროლადი ელემენტები ღვინის ზედაპირზე ქმნის ორთქლის პატარა ღრუბელს; ღვინის შენჯღრევით თქვენ ზრდით ჰაერთან კონტაქტს და აიძულებთ აქროლად კომპონენტებს მაღალი სისწრაფით დატოვონ ღვინო და ზედაპირზე მოგროვდნენ. თქვენ შეგიძლიათ უბრალოდ გადახაროთ ჭიქა იქით-აქეთ, მაგრამ ამ დროს ძვირფასი სითხის დაღვრის საშიშროება მეტია, ვიდრე რიტმული დატრიალებისას. ბოკალის დატრიალება შეიძლება როგორც ხელში აღების დროს, ისე მაგიდისგან მოუწყვეტლად. პირველ შემთხვევაში თქვენ უბრალოდ, უფრო სწრაფად შეძლებთ ბოკალის ცხვირთან მიტანას. ტრადიციის მოყვარული ზოგიერთი დეგუსტატორი ბოკალს ფეხის ძირით იჭერს და არა თავად ფეხით, რისი ლოგიკური ახსნაც მე მიჭირს.
პირველ რიგში - ვყნოსავთ
ახლა ბოკალი რაც შეიძლება ახლოს მიიტანეთ ნესტოებთან. კარგი იქნება, თუ ბოკალს გადმოხრით თქვენკენ 45º კუთხით, რათა მაქსიმალურად გაზარდოთ ჰაერთან სითხის კონტაქტის წერტილი, და, შესაბამისად, მაქსიმალურად გააძლიეროთ მისი სუნი. კარგი იქნება, ბოკალი ცხვირთან ისე მიიტანოთ, რომ ნესტოები შიგ ჭიქის ცენტრში აღმოჩნდეს. ასე თქვენ შეძლებთ ღვინის ანაორთქლის მთლიანი მასის შესუნთქვას. პრაქტიკა გვიჩვენებს, რომ წამიერად მხოლოდ ღვინოზე კონცენტრირება და შემდეგ ერთი პატარა ჩასუნთქვა სუნის შეგრძნების საუკეთესო საშუალებაა. მიზნის მიღწევაში ძალიან დაგეხმარებათ თვალების დახუჭვა, მაგრამ ამ დროს, ალბათ, ცოტა სასაცილო შესახედი იქნებით.
შესუნთქვისას პირველ რიგში უნდა შეამოწმოთ, თქვენს წინაშე სუფთა ღვინოა თუ არა. ეს შემოწმება გამოცდილების შეძენასთან ერთად თითქმის ქვეცნობიერად ხდება. თუ ღვინო უვარგისია, ამას მაინც მალევე გაიგებთ, ასე რომ, ამაზე წინასწარ ფიქრი არ ღირს. ერთადერთი, რისი გაკეთებაც საჭიროა, ესაა კონცენტრირება მთელი არომატის შესუნთქვაზე. როგორც ვნახეთ, ყნოსვის ცენტრი, სუნების ჩვენი პერსონალური დეტექტორი, ცხვირ-ხახის სიღრმეში მდებარეობს. საბედნიეროდ, ბრმა დეგუსტაციის მიმდევრებისთვის და მათთვის, ვისაც სხვადასხვა ღვინოების შედარება უყვარს, მისი სიგნალი გადაეცემა ტვინის იმ არეს, რომელიც თავის მხრივ მდებარეობს მეხსიერებისთვის პასუხისმგებელი არეს გვერდით, - სწორედ ამიტომ, როდესაც ნაცნობ სუნს ვხვდებით, ისე ძლიერად გვიპყრობს მოგონებები, რომ სწორედ ეს ხდის დეგუსტაციის პროცესს ასე მომხიბლავს.
შეეცადეთ თქვენი შესაძლებლობები განავითაროთ სუნებისა და არომატების იდენტიფიკაციის კუთხით - ეს დაგეხმარებათ მათ კარგად დამახსოვრებასა და მოგვიანებით სხვა სუნებთან შედარებაში. ნუ შეშფოთდებით, თუ ჯერჯერობით იბნევით არომატების იდენტიფიკაციისას და არ შეგიძლიათ თქვენ მიერ შეცნობილი სუნებისთვის სიტყვების შერჩევა.
პირველი ყლუპი
ახლა კი, ბოლოს და ბოლოს, ღვინის გასინჯვაც შეიძლება. თავდაპირველად ღვინო ენასა და პირის ღრუზე მძიმე შთაბეჭდილებას მოახდენს: თქვენ იგრძნობთ სიტკბოს, სიმჟავეს, ტანინების რაოდენობას და ტევადობას, გარდა ამისა, ანაორთქლს, რომელიც ცხვირ-ხახის გავლით ცხვირში ბრუნდება და დაადასტურებს ან შეცვლის სუნზე ადრე შექმნილ შთაბეჭდილებას. თქვენ მოზრდილი ყლუპი უნდა გააკეთოთ, რათა ღვინო კარგად შეეხოს ოთხივე ძირითადი ტიპის გემოს მიმართ მგრძნობიარე ენისა და სასის მიდამოებს. ამავე მიზეზით საჭიროა ცოტა ხნით ღვინის პირში გაჩერება, მანამ, სანამ არ ჩაყლაპავთ ან უკან არ გადმოღვრით.
თუ პირში ღვინოს ჩაიგუბებთ და ოდნავ გახსნილი ბაგით ცოტაოდენ ჰაერს შეისუნთქავთ, ეს აიძულებს ღვინის აქროლად კომპონენეტებს აორთქლდეს და ცხვირ-ხახის გავლით მიაღწიოს ყნოსვის ცენტრს - ასეთი გზით მაქსიმუმამდე გაზრდით იმ ზემოქმედებას, რომელიც შეიძლება ღვინომ მოახდინოს თქვენზე. აი, სწორედ ამიტომ გამოსცემს სადეგუსტაციო დარბაზების ზოგიერთი ხშირი სტუმარი ასეთ უჩვეულო ბუყბუყა ხმებს. სადეგუსტაციოში ეს დასაშვებია, მაგრამ მაგიდასთან, ასეთ რამეს, რასაკვირველია, უნდა მოვერიდოთ.
დასკვნითი შეფასება
სანამ ღვინო პირში გაქვთ ჩაგუბებული, თქვენ ცალ-ცალკე უნდა აწონ-დაწონოთ გემოს თითოეული კომპონენტი და ასე შეაფასოთ ბალანსი; ღვინის ჩაყლაპვისა თუ გადმოღვრის შემთხვევაში კი თქვენ უნდა დააფიქსიროთ გემოს შემდგომი შეგრძნების ხანგრძლივობა.
მაშ ასე, ახსნა-განმარტებებს დიდი დრო დავუთმეთ, თუმცა თავად დეგუსტაციის პროცესს სულ რამდენიმე წამი სჭირდება. თუ თქვენ შეასრულებთ ჩემ მიერ აღწერილ წესებს, აღქმის ყველა მნიშვნელოვანი ცენტრი საბოლოო ჯამში აეწყობა სუნის ყველა იმ სიგნალზე, რომელიც ღვინისგან შეიძლება მივიღოთ. ღვინის სუნის შესუნთქვით თქვენ განიცდით მისი არომატისგან მიღებულ სიამოვნებას, რომელიც არ არის დამძიმებული პირში არსებული შეგრძნებებით. ხოლო იმ დროისთვის, როდესაც ღვინო თქვენს პირში აღმოჩნდება, მზად ხართ აღიქვათ შედარებით უბრალო, მაგრამ არანაკლებ მნიშვნელოვანი გემოს სიგნალები. მაგრამ უნდა გახსოვდეთ, რომ დეგუსტაცია არა მხოლოდ ფსიქოლოგიურად (ჩვენ გვიყვარს სხვადასხვანაირი ღვინო და სხვადასხვა სიტყვას ვირჩევთ მათი გემოს გადმოსაცემად), არამედ ფიზიოლოგიურადაც (ჩვენი შესაძლებლობები სხვადასხვა გემოსა და სუნის აღსაქმელად ერთნაირი არ არის) უაღრესად სუბიექტური რამაა.
დეგუსტაციის პირობები
დეგუსტაციის პირობები შეიძლება იყოს სხვადასხვაგვარი - დაწყებული წმინდა ლაბორატორიულით (სტერილური ატმოსფერო, რომელშიც მუშაობენ ხარისხის პროფესიონალი კონტროლიორები) და დამთავრებული ყველაზე ჩვეულებრივით, როგორიც თქვენს საკუთარ სახლში ან პიკნიკზეა. რა თქმა უნდა, ყოველგვარი დეგუსტაცია არ უნდა მიმდინარეობდეს იდეალურ პირობებში - მართლაცდა, თქვენ შეიძლება გამოიწვიოთ თქვენი მეგობრებისა და ოჯახის აშკარა უკმაყოფილება, თუ, მაგალითად, ვახშმის დროს დაჟინებით მოითხოვთ მაგიდასთან სრული სიჩუმის დაცვას. მთავარია, იპოვოთ სასურველი კომპრომისი.
მაშ ასე, დეგუსტაციის რამდენიმე ძირითადი წესი
* იმისათვის, რომ შევაფასოთ ფერი, საჭიროა თეთრი ზედაპირი.
* ოფიციალურ დეგუსტაციაზე თქვენ ვერ გაგიგებენ, თუ სიგარეტს მოწევთ ან სუნამოთი გაჟღენთილი მიხვალთ.
* როგორიც არ უნდა იყოს გარემოებები, იცოდეთ, დეგუსტირება გაცილებით იოლია სხვა სუნის არსებობის გარეშე, თუმცა, ბუნებრივ გარემოში, თქვენ შესაძლოა პინო გრიჯოს წუთიერი არომატი თქვენი სუნამოს ეგზოტიკურ მშვენიერებას ან თქვენი საყვარელი თამბაქოს კვამლში გახვევას შესწიროთ.
სანამ მაგიდაზე დადგამდეთ პატარა დაფას წარწერით "ნუ მოსწევთ", დარწმუნდით, რომ ყველაფერს სწორად აკეთებთ. ის, რაც თქვენს პირში ხდება, ოთახის მეორე ბოლოში მომხდარზე გაცილებით მნიშვნელოვანია. სანამ დაიწყებდეთ, გაიხსენეთ, თუ რა ჭამეთ და რა დალიეთ ბოლოს. ზოგიერთი კბილის პასტა მაღალი სიმჟავის მქონე პროდუქტების გემოს მართლაც რაღაც საშინელებად აქცევს. დანაშაული იქნებოდა კარგი ღვინის დეგუსტირება პიტნის პასტით კბილების გაწმენდიდან ერთი საათის გასვლამდე. ხველებისა და ყელის ტკივილის საწინააღმდეგო ძლიერმა პრეპარატებმა შეიძლება პირში იმდენად ძლიერი კვალი დატოვოს, რომ დეგუსტაცია უბრალოდ ჩაიშალოს, იმავეს თქმა შეიძლება პიტნასა და საღეჭ რეზინაზეც. თუ სულ ცოტა ხნის წინ მიღებული საკვები ან სასმელი გამოირჩეოდა ღვინის ერთ-ერთი საბაზო გემოს კომპონენტების მაღალი შემცველობით - და ესენი, შეგახსენებთ, არის სიტკბო, მჟავიანობა და ტანინები, - მაშინ ღვინის ადეკვატური შეფასება უშუალოდ ამის შემდეგაც გაძნელდება. შოკოლადი, მწარედ შეკმაზული სალათები და ერთი შეხედვით ისეთი უვნებელი სასმელი, როგორიც ფინჯანი ჩაია, გარკვეულწილად განაწყობს პირს თავისი ინტენსიურობის შესაბამისად.
თქვენს პირზე ყოველივე ზემოჩამოთვლილის გავლენის ნეიტრალიზების უმარტივესი საშუალებაა რაიმე მააბსორბირებელის, მაგრამ რბილის, მაგალითად, პურის დაღეჭვა, ან პირში წყლის გამოვლება.
რაც უფრო თბილია ღვინო, მით მეტ აქროლად კომპონენტს უშვებს და მით უფრო ინტენსიური არომატი აქვს (ეს ეხება ნებისმიერ სხვა პროდუქტსა და ნივთიერებასაც). თუმცა, არსებობს ტემპერატურის ზედა ზღვარი, როგორც ამის სანიმუშო დემონსტრირებას ახდენენ სხვა რესტორატორები, რომლებიც ფიქრობენ, რომ რაც უფრო მეტადაა შემთბარი ღვინო, მით უკეთესია. საკმაოდ თბილი წითელი ღვინო, ვთქვათ, 24°C-მდე შემთბარი, შეუქცევადად იწყებს ძმრად გადაქცევას და დაშლას. თუ თქვენ გინდათ, რომ წითელი, თეთრი ან ვარდისფერი ღვინისგან არომატის მაქსიმუმი მიიღოთ, ის 15-დან 18°-მდე შემთბარი უნდა დალიოთ.
© vinoge.com