პიტერ სისეკი დანიური წარმოშობის ესპანელი მეღვინეა, რომელიც ღვინოს დანიური კინემატოგრაფიული "დოგმის" პრინციპით ქმნის: არაფერი ზედმეტი - ტერუარის, ყურძნისა და ოცნების გარდა.
მეურნეობა Dominio De Pingus სისეკმა 1995 წელს დააარსა. ამავე წელს Pingus-ის პირველი მოსავალი მიიღო, რომელიც ღვინის სამყაროსთვის აღმოჩენად იქცა. სისეკს 5 წელი დასჭირდა პინგუსისთვის მსოფლიო აღიარების მოსაპოვებლად. ეს ღვინო ესპანეთში ყველაზე ძვირადღირებული სასმელი გახდა, უძველესი Vega Cecilia-ც კი დაჩრდილა და Screaming Eagle-ისა დაHarlan Estate-ის სიმაღლეზე ავიდა. პიტერი მიზანმიმართულად ახორციელებდა თავის მიზნებს და რამდენიმე წელიწადში მისი ახდენილი ოცნებები Dominio de Pingus-ის,Château Rocheyron-ისა დაPsi-ს სახით მოგვევლინა. თუმცა მანამდე ვრცელი გზა განვლო.
საჭირო დროს საჭირო ადგილას
სკოლის დამთავრების შემდეგ 18 წლის პიტერი მშობლიური კოპენჰაგენიდან საფრანგეთში გაემგზავრა, სადაც ბიძამისი ენოლოგად მუშაობდა. თავდაპირველად მეღვინეობა მისთვის რომანტიკას უკავშირდებოდა, თუმცა ნელ-ნელა ამ საქმიანობამ თავით ფეხამდე ჩაითრია და მიხვდა, რომ აუცილებლად მეღვინე გახდებოდა. კოპენჰაგენის უნივერსიტეტის აგრარული ფაკულტეტის დამთავრების შემდეგ ბიძამ ჯერ კალიფორნიაში გააგზავნა, შემდეგ კი თავის მეგობრებთან - რიბერა-დელ დუეროში. სისეკი საჭირო დროს საჭირო ადგილას აღმოჩნდა. იმ პერიოდში ღვინის მოდამ ესპანეთში გადაინაცვლა, სადაც ძალიან ცოტა პროგრესული მეღვინე იყო. პიტერი ხუთი წლის განმავლობაში ამზადებდა ნიადაგს და კრებდა გუნდს, 33 წლის ასაკში კი პირველი ღვინო დააყენა.
რაში გამოიხატა Dominio de Pingus-ის ნოვატორობა? იმ პერიოდში ესპანეთში ვერც კი წარმოედგინათ, მიწის პატარა მონაკვეთზე მხოლოდ ერთი სახის ყურძნისგან კარგი ღვინის მიღება შეიძლებოდა. ამისთვის საჭირო იყოE მუხლჩაუხრელი შრომა. სისეკს მთელი ესპანეთისთვის მოუხდა ამის დამტკიცება. იგი დღესაც უმცირესობაშია. "ბოლო 20 წლის განმავლობაში ბევრი რამ შეიცვალა, არაერთი ახალი საწარმო და ღვინის მარკა გაჩნდა, მაგრამ ზოგადი სტილი არ იცვლება: მასშტაბური წარმოება, უცხოური ნედლეული ან ძალიან ახალგაზრდა ვენახები. მეღვინეობა განცალკევებულია მევენახეობისგან და ეს ესპანეთის უდიდესი პრობლემაა. ამის გამო აქაური ღვინოებიდან ცოტას თუ გამოარჩევ" - ამბობს პიტერ სისეკი. პროგრესულად მოაზროვნე ადგილობრივი მწარმოებლებიდან ალვარო პალასიოსს, რიკარდო პერესსა და რენე ბარბიეს გამოარჩევს. მათი სასმელი მნიშვნელოვანი ნახტომია ადგილობრივ მეღვინეობაში, თუმცა, ეს ზოგად სურათს დიდად ვერ ცვლის. "შემიძლია უცებ ჩამოგითვალოთ 20 ბრწყინვალე ღვინო ბორდოდან, ამდენივე - ბურგუნდიული, ესპანეთში კი ამის გაკეთება გამიჭირდება. იმიტომ არა, რომ განსაკუთრებული გემოვნება მაქვს; ესპანეთში ბევრი კარგი ღვინოა, მაგრამ გამორჩეული - რამდენიმე." რჩეულთა შორის Pingus-იც არის.
Pingus- უცნაური დამთხვევა
Pingus- პიტერის დანიური ვარიანტია. ასე ჰქვია დანიური მულტფილმის ერთ-ერთ პერსონაჟს. სახელმა, რომელიც სისეკს ბიძამ შეარქვა, ახალგაზრდა მეღვინეს წარმატება მოუტანა. რამ განაპირობა ამ ღვინის პირველივე ვინტაჟის ასეთი პოპულარობა? "ყველაფერი უცნაურად დაემთხვა: ჯერ ერთი, ძალიან კარგი ვენახი შევარჩიე - ძველი ვაზითა და განსაკუთრებული ტერუარით; მეორე - 1995 წელი განსაკუთრებული იყო რიბერაში, და ბოლოს - საჭირო დრო შევარჩიე - დღეს იმავე ღვინით ასეთ ნახტომს ვერ გავაკეთებდი" - მიიჩნევს სისეკი. ამ ბედნიერ ისტორიაში თავისი როლი ითამაშა რობერტ პარკერმაც. ჯერ კიდევ ჩამოუსხმელი ღვინის ქება-დიდებამ ამერიკაში მის მიმართ წარმოუდგენელი ინტერესი გააჩინა. იმპორტიორები ფასს სწევდნენ და სწევდნენ, 1997 წელს მომხდარმა ფაქტმა კი აჟიოტაჟი კიდევ უფრო გაზარდა: გემი, რომელზეც Pingus-ის პირველი პარტია იყო დატვირთული, ჩაიძირა. განადგურდა მარაგის მეოთხედი, რამაც ღვინის პოზიციები კიდევ უფრო გაამყარა, თუმცა ყველაფერს მხოლოდ პარკერს ვერ მივაწერთ. Pingusმაშინდელი მსოფლიოს საუკეთესო კრიტიკოსებმა აღიარეს, რაც ამ ღვინის გამორჩეულ ხასიათზე მეტყველებს.
ხელახლა გამოგონებული ბორბალი
შარშან პიტერმა კიდევ ერთი ოცნება აიხდინა - საკუთარი ღვინო ბორდოშიც ჩამოასხა. "ყოველთვის ვოცნებობდი ბორდოზე, მაგრამ ვერცკი დავუშვებდი, რომ ოდესმე აქ საკუთარი ღვინის დაყენებას შევძლებდი. ძალზე ტრადიციული ღვინო გამოვიდა. კლასიკური სენტ-ემილიონი. Château Rocheyron – გრან კრუს დონის შატოა სოფელ Saint Christophe des Bardes-ში კაბერნე ფრანის ძალიან ძველი ძირებით. ცოტაოდენი მერლოც ხარობს. 2010 წელს ამ ვენახიდან პირველი ვინტაჟი ჩამოვასხი. ვფიქრობ, ურიგო არ გამოვიდა" - ამბობს სისეკი. ღვინო ტრადიციულია - მისთვის ჩვეულ სტილში. ექსპერიმენტებს არც ბორდოში აპირებს. ჩანაფიქრი იგივეა - გამოიყენოს მარტივი ტექნოლოგიები და რაც შეიძლება კარგი ხარისხის ყურძენი. ესპანეთისთვის ეს სიახლე იყო, ბორდოში კი კარგად დავიწყებული ძველია. "ჩემთვის სენტ-ემილიონის იდეალი 40-50-იანი წლებია, როდესაც არ არსებობდა სუპერტექნოლოგიები და მთელი ყურადღება ვენახზე იყო გადატანილი. მე დავბრუნდი ბორდოში და კიდევ უფრო შორს ვაპირებ წასვლას - მინდა ხელახლა გამოვიგონო ბორბალი" - ასეთია პიტერის პოზიცია. სხვათა შორის,Bბორბალს რაც შეეხება, Pingus-ის ეტიკეტი ხაზგასმული მინიმალიზმითაა გაფორმებული. ერთადერთი სიმბოლო, რომელიც მასზეა გამოსახული, არის ენსოს წრე. "მისი დანახვისთანავე მივხვდი, რაც მჭირდებოდა. ენსო ზუსტად შეესატყვისება ჩემს მთავარ იდეას - რომ სიმარტივე ძალზე რთულად მისაღწევია. არაერთი იაპონელი ოსტატი საკუთარ ნახატს სწორედ ენსოს რკალით აწერდა ხელს. მიიჩნევენ, რომ მხატვრისა და კალიგრაფისთვის ერთ-ერთი საუკეთესო სავარჯიშო დიდი ხნის განმავლობაში წრეების ხატვაა. იმის მიხედვით, თუ როგორ ხატავს წრეს, შესაძლებელია ადამიანის შინაგანი მდგომარეობის გამოცნობა. იდეალური ღვინო იდეალურ წრეს ჰგავს" - მიიჩნევს პიტერ სისეკი.
სკალპელი და ტექნოლოგია
შეკითხვაზე, რომელია მისი საყვარელი ღვინოები და რას სვამს საერთოდ, სისეკი პასუხობს - წყალს და Pingus-სს. ეს იმიტომ, რომ სტუმრები ძირითადად თავისივე ღვინის გასინჯვას სთხოვენ. ისე კი, დიდ პატივს სცემს შატონეფ-დიუ-პაპის ძველ ვინტაჟებს. უყვარს თეთრი ბურგუნდიული ღვინოები, ასევე, გერმანული რისლინგი - ტკბილიც და მშრალიც. ძალიან მოსწონს ძველი ბაროლო და სურს თავის ღვინოებში სწორედ ამ სტილს მიაღწიოს, რაც არცთუ იოლია. ამისათვის ტექნოლოგიების კარგი ცოდნაა საჭირო. ამ საკითხთან დაკავშირებით სისეკს საკუთარი მოსაზრება აქვს. მისი აზრით, ადამიანები ტექოლოგიებს იყენებენ იმის გამო, რომ ისინი არსებობს. ხშირად ტექნოლოგია არის ხერხი - გაკეთდეს კარგი პროდუქტი ცუდი ნედლეულისგან. პიტერისთვის ეს მიუღებელია, იმდენად, რამდენადაც არ შეიძლება უვარგისი პროდუქტის გაკეთილშობილება. "მე საკითხს სხვაგვარად ვუდგები - ვცდილობ მივიღო დიდი პოტენციალის ყურძენი, რომელსაც შემდეგ ძალზე მარტივად ვამუშავებ. ეს უფრო მსოფლმხედველობაა, ვიდრე ტექნოლოგია. შემიძლია მაგალითიც მოგცეთ: მეღვინეთა უმეტესობა ყიდულობს სელექციურ საფუარს - რაც გაცილებით საიმედოა, მაგრამ ღვინო სტანდარტული გამოდის. ჩვენ საკუთარ საფუარს ვიყენებთ. მართალია, ეს სარისკოა და უფრო მეტ კონტროლს მოითხოვს, სამაგიეროდ, ღვინოს სიცოცხლეს ანიჭებს. პრობლემა ისაა, რომ ძალიან ცხელ წელიწადს ნატურალური საფუარი სუსტია და დახმარებას საჭიროებს. ამისათვის ჩვენ სელექციას ვაწარმოებთ, რათა ყოველთვის გვქონდეს მარაგი, მაგრამ ვიყენებთ მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში. მეღვინისთვის ტექნოლოგია იგივეა, რაც ქირურგისთვის სკალპელი - უკიდურესი აუცილებლობის გარეშე არ უნდა გამოიყენო" - მიიჩნევს სისეკი.
ჟანრის "კლასიკა"
პიტერის კიდევ ერთი გატაცება ბიოდინამიკაა. ამ ჟანრთან ცნობილი მეღვინე ქალბატონის, ლალუ ბიზ-ლერუას გამოცდილებამ მიიყვანა. მისი ღვინოების გასინჯვის შემდეგ სისეკმა მეღვინეობის სფეროში ახალი განზომილება აღმოაჩინა და დღემდე ფიქრობს, რომ ეს ღვინოები კაცობრიობის ისტორიაში ერთ-ერთი საუკეთესოთაგანია. "ბიოდინამიკაზე ჯერ კიდევ უნივერსიტეტში მსმენია. სამეცნიერო საზოგადოებაში ამ აგრარული ფილოსოფიის მიმდევრებს დასცინოდნენ და ახალგაზრდობის რომანტიულ გატაცებად მიიჩნევდნენ, თუმცა, შედეგებმა უჩვენა, რომ საქმე სასაცილოდ სულაც არ არის. ლალუ ბიზ-ლერუა დიდებულ ღვინოებს აყენებს, რომელთაც ვერაფერს შეადარებ. ვფიქრობ, ღირს მისი პრინციპებისა და პრაქტიკის გამოყენება რიბერა-დელ-დუეროში" - მიიჩნევს სისეკი და ახორციელებს კიდეც ამ პრინციპებს რეალობაში. შედეგად, ბიოდინამიკაზე გადაყვანილი ვენახები რადიკალურად განსხვავდება დანარჩენებისგან. მათი სიცოცხლისუნარიანობა და გამძლეობა გაცილებით მაღალია. დამატებითი ჩარევა თითქმის აღარ არის საჭირო. რასაკვირველია, ბიოდინამიკის გამოყენება ყველგან არ შეიძლება. მაგალითად, ნესტიან ბორდოში ამ მეთოდიკას ვერ განახორციელებ, მაგრამ რიბერას ცხელი და მშრალი კლიმატის პირობებში საუკეთესო შედეგებს იძლევა. ეს კარგად ჩანს სამეცნიერო კვლევებითაც. მიკრობიოლოგიური ანალიზი უჩვენებს, რომ ბიოდინამიკურ ვენახში მოყვანილ ყურძენზე საფუვრის გაცილებით სიცოცხლისუნარიანი და ნაირგვარი სახეობა ვითარდება. თუმცა, ქიმიური ანალიზში არ ჩანს ყველაზე მთავარი - ღვინით მიღებული შთაბეჭდილება, რომელსაც ვერანაირი კალკულაცია ვერ შეაფასებს. "ეს მხატვრობას ჰგავს: მთავარი ის კი არ არის, ყვითლის ან წითლის რა პროცენტია გამოსახული ტილოზე, არამედ, რას განიცდით ამ ტილოს ცქერისას" - ამბობს სისეკი.
მოამზადა ნანა კობაიძემ
© ღვინის კლუბი/Weekend