ქართული ღვინო ბოლო წლების განმავლობაში მნიშვნელოვან ცვლილებებს განიცდის, რაც ახალი თაობის მეღვინეების და საერთაშორისო ბაზრებზე გასვლის შედეგია.
პიტერ დინის, ცნობილი ღვინის მწერლისა და ჟურნალისტის, მიერ the buyer-ზე გამოქვეყნებულ სტატიაში აფასებენ ამ პროცესს, ვკითხულობთ ღვინის ინდუსტრიის მოდერნიზაციის პროცესებისა და იმ სიახლეების შესახებ, რაც ბოლო წლების განმავლობაში მოხდა. სტატიაში დეტალურად წერენ, როგორ გადის ქართული ღვინო ისტორიული და ტრადიციული ფორმებიდან თანამედროვე სტანდარტებზე გადასვლის რთულ გზას და როგორ ეგუებიან მეღვინეები კომერციულ რეალობას, რომლებსაც ექსპორტის მზარდი ბაზრები სთავაზობენ.
სტატია იწყება იმ ძირითადი წარმოდგენით, რაც უცხოელებს აქვთ ქართულ ღვინოზე: თეთრი ღვინოები, რომლებიც ფერსა და სტრუქტურით წითელს ჰგავს, და ტრადიციული ქვევრი, რომელიც ქართული ღვინის სიმბოლოა. თუმცა, პიტერ დინი აღნიშნავს, რომ ეს მხოლოდ ნაწილია იმ მრავალფეროვნებისა, რაც ქართული ღვინის სამყაროში არსებობს. რეალურად, ქართული ღვინოების მხოლოდ 5% მზადდება ქვევრის ტექნოლოგიით, მაშინ, როცა დანარჩენი კომერციული ღვინის წარმოებაა. მათგან კი ძირითადი ნაწილი მუხის ან უჟანგავი ფოლადის ჭურჭელში იწარმოება, რათა შეესაბამებოდეს საერთაშორისო ბაზრების გემოვნებას.
სტატიაში ასევე ყურადღება გამახვილებულია ბოლო წლების ტენდენციებზე, როდესაც მეღვინეები ექსპერიმენტებს ატარებენ ტრადიციული და თანამედროვე ტექნოლოგიების შერწყმით. ახალი თაობის მეღვინეები იღებენ გამოცდილებას, ძველებისგან კი გაკვეთილებს იღებენ. ჯონ ვურდერმანი, Pheasant’s Tears-ის მეღვინე, აღნიშნავს, რომ „ახალგაზრდა მეღვინეები ჩვენს შეცდომებზე სწავლობენ“ და ეს პროცესები ეხმარება ქართულ ღვინოს უფრო დახვეწილი და კომერციულად მიმზიდველი გახდეს."
სტილისა და ტექნოლოგიების ცვლილებები
სტატიაში რამდენიმე მნიშვნელოვანი ცვლილებაა აღწერილი, რომლებიც ღვინის წარმოებაში ხდება. მაგალითად, ღვინის ქვევრში უფრო ნაკლები ხნით დავარგება, რათა ტანინები უფრო რბილი გახდეს, რაც, უცხოელი მომხმარებლისთვის უფრო მიმზიდველი იქნება: “დებატებია იმაზე, უნდა გამოიყენონ თუ არა კლერტი ღვინის დავარგებისას, რაც ღვინოს ნაკლებად კომპლექსურს და მარტივს გახდის. ქართული ღვინო ახლა ბევრად ნაკლებად “მკვეთრი” და კომერციული აუდიტორიისთვის უფრო მარტივად მისაღებია, ვიდრე ეს აქამდე იყო.”
რობერტ ჯოზეფი, რომელიც ბრიტანეთში ღვინის ექსპერტია და ქართული ღვინის წარმოებაში აქტიურადაა ჩართული, აღნიშნავს, რომ „ახლა უფრო დიდი შანსია, ქართულმა ღვინომ ფართო ბაზარზე გამორჩეული ადგილი დაიკავოს“. ამასთან, აქცენტი კეთდება იმაზე, რომ მეღვინეები ახლა უფრო ფართოდ იყენებენ ადგილობრივ ჯიშებს, როგორიცაა გორული მწვანე და შავკაპიტო, ხოლო ღვინის სტილი უფრო მრავალფეროვანი და ინოვაციური ხდება: “ქართული ღვინის მოდერნიზაცია აქტიურად მიმდინარეობს და ეს პროცესი სრულად ერგება საერთაშორისო ბაზრების მოთხოვნებს. თუმცა, მთავარი გამოწვევა არის ტრადიციების შენარჩუნება და ამავე დროს, კომერციული წარმატების მიღწევა. ახალი თაობის მეღვინეები, ტრადიციული ცოდნისა და თანამედროვე მიდგომების კომბინაციით, ქმნიან ღვინოებს, რომლებიც ნელ-ნელა შინაარსობრივად და ხარისხობრივად იმართება, რათა გაძლიერდეს მათი ექსპორტი და მოერგოს განსხვავებული გემოვნების აუდიტორიებს.”
ავტორი წერს, თუ როგორ ცდილობენ მეღვინეები შექმნან ღვინოები, რომლებიც უფრო ახლოს იქნება საერთაშორისო სტანდარტებთან. პატრიკ ჰონეფი კი ამავდროულად აცხადებს,რომ ქართული ღვინო უნდა იყოს “ნამდვილი და ავთენტური” და ის ამ გზით მოახერხებს საერთაშორისო ბაზარზე ადგილის დამკვიდრებას: “ეს ნიშნავს იმას, რომ ხელოვნური საფუვრები არ უნდა იქნეს გამოყენებული, ქართული ღვინო საქართველოს უნიკალურ ღვინის კულტურას უნდა ასახავდეს და არა რამე სხვას”.
სტატიის ბოლოს აღნიშნავენ, საქართველოში სიმბოლურია ღვინის კულტურა, მაგრამ ახლა უფრო მნიშვნელოვანი ხდება, რომ საქართველო არა მხოლოდ ისტორიული და კულტურული დატვირთვით იყოს ცნობილი, არამედ როგორც ხარისხიანი და კონკურენტუნარიანი პროდუქტითაც, რომელსაც შეუძლია ფართო, საერთაშორისო მასშტაბების ცენტრში აღმოჩნდეს. სტატიას სრულად გაეცნობით the buyer-ზე.
© ღვინის კლუბი/vinoge.com